Mijn moesje

... in liefdevolle en dankbare herinnering ...

Ik richt mijn hart op de Heere,
want mijn hulp komt van Hem,
Die hemel en aarde geschapen heeft.
Hij, Die sluimert noch slaapt,
zal mij voor wankelen behoeden;
Hij is het, Die mij in liefde omgeeft.

Gister plaatste ik dit gedichtje als BemoedigingsMomentje op dit Blog; in gedachten zijnde bij vandaag, de dag dat het vijf jaar geleden is dat de Heere mijn moesje thuishaalde.
Psalm 121 was haar lievelingspsalm.
Vanaf de dag dat mijn jongste broertje verongelukte is het deze Psalm geweest die haar ondersteunde in haar verdriet, die haar de kracht gaf die zij nodig had, en haar hielp om door te gaan ondanks de pijn van het verdriet, het gemis en de lege plek die hij achterliet.

Het is niet het eerste gedichtje dat ik na aanleiding van deze Psalm schreef, en toch is deze heel anders.
Als ik net het Blogje van 5 april 2020 teruglees, -een paar dagen na haar overlijden, en daarmee ook het gedichtje dat ik toen schreef naar deze Psalm, dan voelt het ineens alsof dit kleine gedichtje de echte afsluiting is van dat gedicht, namelijk het antwoord daarop.
Weg is het zoeken, weg zijn de vragen, weg is elke onzekerheid in deze woorden.
De keuze is gemaakt: Ik richt mijn hart op de Heere!
Mijn hulp komt van Hem, Degene Die alles geschapen heeft en alles in Zijn hand heeft.
Die nooit slaapt, zelfs niet even doezelt, maar altijd waakzaam is, ons ziet, ons hoort, met ons is begaan.
Die ons elke dag wilt ondersteunen, dit ook doet, en wat wij ook zullen ervaren als wij Hem toelaten.
Die ons liefheeft met een eeuwige liefde.

Hoewel er vandaag weer tranen zijn, -soms komen herinneringen zo sterk binnen, haar overlijden was immers niet het enige dat speelde in die tijd, zijn het wel tranen die een weer een stukje genezing brengen van waar toen geen tijd en geen kans voor was door haar overlijden.
Wat hebben we toch een liefdevolle God en Vader, dat Hij ons tranen om te huilen heeft gegeven; tranen die ontladen, schoonwassen, stukjes pijn en verdriet meenemen, terwijl Hij ze verzamelt in Zijn kruik.

Vandaag is ook een dag vol dankbaarheid, omdat de Heer haar met het thuishalen, haar bewaarde voor meer pijn en verdriet.
Dankbaarheid, omdat ze herenigd is met mijn vader en haar jongste zoon.
Dankbaarheid, om het voorbeeld dat ze achterliet in de manier waarop zij omging met haar naderende einde.
Dankbaarheid, omdat ik in de afgelopen jaren mocht ervaren, dat God de lege plek die zij achterliet, innam; immers, nu zij weggevallen was, bracht het mij alleen nog maar meer bij Hem.

En zo eindig ik dit ‘in liefdevolle herinnering’ blogje met een dankbaar hart, waardoor het echt een 'in liefdevolle en dankbare herinnering' is.

Op deze dag vol herinneringen,

wil ik niet alleen terugdenken,

maar U bovenal bedanken, Heer.

Danken, voor Wie U bent,

voor Uw nimmer aflatende zorg,

voor Uw troost, hulp en kracht.

Danken, voor de ontfermende liefde

waarmee U mij steeds omgaf en geeft,

en al mijn dagen nog omgeven zult.

Dank U, dat U er altijd was en bent,

en dat U er ook altijd zult zijn, elke dag.

Dank U, dat U boven op mij wacht.

💕 In liefdevolle, en dankbare herinnering aan mijn moesje ✞ 1-04-2020💕   
>> 5-04-2020 - Mijn hulp is van de Heere

Mijn hulp is van de Heere!

BemoedigingsMomentje

Alleen ...

Gedachten bij Hoofdstuk 6 van het boekje ‘Pluspunt’ van Tineke Tuinder -Krause.
Een schrijfboek over aantrekkelijk ouder worden.

Het is bijna een jaar geleden dat ik wat schreef n.a.v. dit boekje.

En opnieuw moet ik bekennen dat ik het wel een paar keer in mijn handen heb gehad, maar dat ik niet wist wat ik toch met het volgende hoofdstukje aan moest, en ja, dan blijft het liggen.

Soms bekroop me ook het gevoel dat ik misschien maar beter niet met dit boekje had kunnen beginnen, zo oud was en ben ik immers nog niet, en toch …

Ik vind het gewoon fijn om dingen te lezen en er al schrijvend over na te denken.
En, laten we eerlijk zijn, wat nu niet is, kan nog wel altijd komen, en dan is het nooit verkeerd om alvast eens over bepaalde dingen nagedacht te hebben.

Het hoofdstukje voor deze keer gaat namelijk over alleen zijn; hetzij doordat je geliefde is overleden, of omdat je nooit getrouwd bent geweest.

En ja, daar liep ik nu tegenaan.

Ik ben geen weduwe, noch weet ik wat het is om alleen ouder te worden zonder ooit getrouwd te zijn geweest.

Dus hoe zou ik hier ooit iets over kunnen zeggen?

En zo kan ik dus ook op de vragen en de te overdenken gedachten en ideeën geen antwoord geven.

Toch besluit ik om er niet meer voor weg te lopen, want al kan ik niet schrijven vanuit ervaring, ik kan wel in eigen woorden iets delen van wat de schrijfster zegt in dit hoofdstukje, als ook enkele Bijbelteksten die zij geeft, en een mooi citaat,

En misschien kan één van mijn gedichten, ook al zijn ze niet geschreven vanuit ervaring, toch tot troost en bemoediging zijn. 

Jesaja 46:4 

‘Tot uw ouderdom toe zal Ik Dezelfde zijn, 

ja, tot uw grijsheid toe zal Ík u dragen;

 Ík heb het gedaan en Ík zal u opnemen,

Ík zal dragen en redden.’

Van de schrijfster (beknopt en in eigen bewoordingen):

‘Alleen zijn; degene die je lief en dierbaar was is er niet meer, voorbij is het samenzijn en alles wat daarbij hoort.

Nooit getrouwd; maar met het ouder worden, het minder kunnen, het wegvallen van mensen om je heen …, kunnen leegte en stilte je aangrijpen, en je doe afvragen naar de zin van het leven.

En ze wijst op de zegen van het door de jaren geleerd hebben van je openstellen voor wie God op je pad bracht en gesloten en onderhouden vriendschappen.

Hoezeer heeft een mens dit vooral niet nodig als je alleen komt te staan.

Maar ze wijst er ook op dat het nooit te laat is om er anders als nog mee te beginnen als je er voor die tijd geen kans toe hebt gehad.

De mooiste bemoediging vind ik in het laatste dat ze schrijft:

‘Maar blijf bovenal de God van de weduwen en de wezen zoeken, Die jouw lege handen vult met Zijn genade en volheid.’

Psalm 68:5-7

‘Zingt Gode, psalmzingt Zijn naam … Hij is de vader der wezen en de rechter der weduwen,

God in zijn heilige woning; God, die eenzamen in een huisgezin doet wonen, …’

Psalm 37:25 

‘Ik ben jong geweest, ik ben ook oud geworden, maar ik heb de rechtvaardige nooit verlaten gezien, of zijn nageslacht op zoek naar brood. De hele dag ontfermt hij zich en leent uit, en zijn nageslacht is tot zegen.’

Wees maar niet bang!

Nu ben ik alleen.

Mijn huis is leeg.

Geen stem weerklinkt.

Voelbaar is de stilte.

Tastbaar de leegte.

Kwetsbaar de eenzaamheid.

Geen luisterend oor.

Geen arm om mij heen.

Geen warm kloppend hart.

O Heer, het valt mij zo zwaar.

Het alleen zijn, de eenzaamheid.

Het drukt zo op mij neer.

Ik mis zijn stem,

zijn gelach en zijn gemopper.

Alles, alles is nooit meer.

Nooit meer.

Nooit meer.

Wat doen deze woorden pijn.

Nooit meer.

Nooit meer.

Niets zal ooit nog hetzelfde zijn.

Lieve Vader in de hemel,

neem mij toch in Uw armen.

Draag mij waar ik niet kan staan.

Vul mijn hart

met Uw erbarmen.

Zonder u kan ik

alleen niet verder gaan.

‘Mijn lieve kind,

wees maar niet bang.

Want Ik ben altijd bij je.

Kijk maar niet angstig rond,

want Ik ben jouw God.

Ik zal je sterk maken.

Ik zal je helpen.

Ik zal je ondersteunen.

Ik ben je behoud.

Want IK, de Heer,

ben jouw God,

Ik sta jou terzijde.’

Jesaja 41:10,13

'Wees niet bevreesd, want Ik ben met u, wees niet verschrikt, want Ik ben uw God.

Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met Mijn rechterhand, die gerechtigheid werkt.

...

Want Ik ben de HEERE, uw God, Die uw rechterhand vastgrijpt

en tegen u zegt: Wees niet bevreesd, Ik help u.'

Dank God in alles!

Vandaag weer een blogje van mijn oude Blog.
Deze keer heb ik hem in zijn geheel, zonder enige verandering, overgenomen.
Het gedichtje aan het eind is wel nieuw; de woorden van het eerste coupletje waren na het overnemen van dit blogje gewoon in mijn hoofd, en de rest volgde bijna als vanzelf.

'Dankt God in alles; want dit is de wil van God in Christus Jezus over u.'
1 Thessalonicenzen 5:18
(SV)

Dankbaar zijn.
God danken ongeacht de omstandigheden.
Ik moet bekennen dat me dat niet altijd even makkelijk afgaat en soms lukt het me zelfs helemaal niet.
Dan beheersen de omstandigheden mij zo, dat ik geen woord van dank over mijn lippen krijg.
En als ik het dan toch probeer, Hem toch ga danken, dan weerklinkt het volgende woordje in mijn oren: Huichelaar, huichelaar.
Ik blijf het horen, en terwijl ik diep in mijn hart eigenlijk beter weet, laat ik mij het zwijgen opleggen door dat kleine, vervelende stemmetje in mij.

Dankbaar zijn.
God danken ongeacht de omstandigheden.
Nee, het gaat me niet altijd even makkelijk af, maar de woorden van John G. Mitchell hebben mij wel geholpen om het te leren wel te doen, te kunnen, zij het met vallen en opstaan.

'Danken wanneer je daar eigenlijk weinig voor voelt,

is geen huichelarij, maar gehoorzaamheid.'

Deze woorden zijn gebaseerd op wat er staat in bovenstaande tekst: 'Wees onder alle omstandigheden dankbaar; dat wil God van u in Christus Jezus.' (GNB)
Hoe vaak had ik deze tekst al niet gelezen zonder te beseffen dat het God’s wil is dat ik Hem dank onder elke omstandigheid.
God zegt mij niet dat ik Hem moet danken als ik mij bij bepaalde omstandigheden dankbaar voel, maar dat het Zijn wil is dat ik Hem dank onder alle omstandigheden.
Gevoelens worden niet eens genoemd, die doen er niet toe, want het is een opdracht van God aan mij, aan ons.
Dat betekent dus, dat het nooit huichelarij kan zijn, want als ik Hem dank, dan is dat uit gehoorzaamheid aan Zijn woord.

Daarbij heb ik nog iets ontdekt.
Als ik Hem ga danken voor wie Hij is, ga uitspreken al wat Hij reeds heeft gedaan en nog zal gaan doen, dan verandert er iets in mij.
Dan lijkt het of mijn problemen kleiner worden; mijn gevoelens veranderen, rust en vrede veroveren mijn verontrustte, bezorgde, vermoeide hart.
Nee, er verandert eigenlijk niet per direct iets aan de situatie of de omstandigheid waarin ik verkeer, maar alles komt in een ander perspectief te staan.
Mijn problemen 'worden' kleiner, omdat God centraal komt te staan en níet wat mij bezighoudt of in beslag neemt.
Mijn zicht verplaatst zich van de omstandigheden naar God en door het uitspreken van wie Hij is, ga ik opnieuw beseffen hoe groot God eigenlijk is en hoe machtig.
Dat voor Hem niets onmogelijk is.
Dat Hij zorg draagt voor wat Hem toebehoort.
Geen haar valt immers van mijn hoofd zonder dat Hij het weet!

Danken brengt alles in het juiste perspectief, in de juiste verhouding.
Als ik ga danken, krijgt God de eer die Hem toekomt.
Als ik ga danken, komt er geloof en vertrouwen in mijn hart.
Als ik ga danken, slaat de duivel op de vlucht.
Als ik ga danken, ontvang ik de kracht die ik nodig heb.

Lieve Vader,
dank U wel voor mensen zoals John G. Mitchell, die U gebruikt om mijn ogen te openen voor Uw woord.
Dank U wel, dat U niet opgeeft en tegen mij zegt: 'Kind, het staat er toch zo duidelijk; je kan het toch zelf lezen', maar dat u mijn oog laat vallen op deze woorden, opdat tot mij doordring wat er werkelijk staat.
Dank U wel voor Uw geduld met mij.
Dank U wel voor Uw liefde.
Dank U wel, U bent de Allerhoogste, de Koning der Koningen, de Schepper van hemel en aarde.
U kent en doorgrond mij.
Niets is voor U onmogelijk.
Geen haar zal van mijn hoofd vallen zonder dat U het weet.
Dank U wel, dat ik daardoor mag beseffen hoeveel U om mij geeft en zorg draagt voor mij.
Niets gebeurt buiten u om.
In alles wat er gebeurt, bent U aanwezig en gaat U met mij mee.
Dank U wel, Vader, dat ik nooit alleen sta, wat er ook gebeurt.
Ik prijs Uw grote naam.

- Amen -

God danken in alles,
in elke omstandigheid.
Niet omdat ik het voel,
maar uit pure gehoorzaamheid.

God danken in alles,

in elke omstandigheid.
Tot Zijn glorie en eer,
ja, tot lof van Zijn heerlijkheid.

God danken in alles,
in elke omstandigheid.
Geloof en vertrouwen
worden in mijn hart verspreid.

God danken in alles,
in elke omstandigheid.
Mijn kracht vernieuwt,
verdwenen is hij, die zo misleidt.

Liefde die elkaar ontmoet ...

Het was afgelopen donderdag dat ik een gedeelte las uit de Oppepper van deze week, dat ik erg mooi vond en dit heb ik gistermorgen dan ook op mijn blog geplaats.
(>> Een Be(aan)moediging voor aan het begin van de Dag)
Wat mij vooral aansprak en waardoor ik het gevoel had te moeten delen, was vanwege het kleine verhaaltje waar het stukje mee eindigt en dan in het bijzonder de laatste twee regels:
‘Ze had geleerd dat de eerste aanraking in de ochtend die van Christus moet zijn.
We hebben zijn genezende aanraking nodig voordat we klaar zijn om echt te dienen.’

Vrijdagmorgen las ik uit het Dagboek van Murray.
Een hoofdstukje dat eindigt met zeer indringende woorden, maar waarin ook één zin zat, die gewoon zo binnenkwam bij mij en mijn hart raakte, dat ik wel een gedicht moest gaan schrijven.
‘Christus’ liefde heeft onze liefde nodig waarin deze zich kan openbaren.’

De woorden van het eerste coupletje hadden zich al gevormd in mijn gedachten en vonden in no-time hun weg op het papier.
Hoewel de rest enige tijd vroeg, kwam alles op bijzondere wijze bij elkaar.
Zodanig zelfs, dat ik mij zowaar vergiste in waar het gedichtje nu uit voortkwam toen ik hier een blogje aan wilde wijden en wilde aangeven waar het uit voortkwam.
Het was op dat moment dat ik erachter kwam dat de woorden uit het blogje van gister zich hadden vermengd met wat ik die ochtend las in het Dagboek.
Hoe mooi en bijzonder is dat toch!
Hoe mooi hoe de Heer werkt en samenvoegt!

Het is mijn gebed dat het ook jouw hart mag raken en je doet besluiten om toch de dag -hoe kort het moment ook is, met Hem te beginnen.

Heer,
laat Uw liefde
en mijn liefde
elkaar toch elke dag
ontmoeten;
Uw volmaaktheid
en mijn gebrokenheid
elkaar daar
begroeten.

Genezing zal
mijn hart
en mijn ziel
doorstromen;
nieuwe kracht
en toewijding
daaruit voort
doen komen.

Ja, Heer,
laat Uw liefde
en mijn liefde
elkaar toch elke dag
treffen;
laat mijn ziel
zich toch dagelijks
voor wat ik nodig heb
tot U opheffen.

Het hele citaat van Murray kun je lezen op mijn Blog ‘Quality Time’.