U ziet het wel, want U aanschouwt de moeite en het verdriet,
opdat men het in Uw hand geeft.
De hemel kan gesloten lijken,
en God daardoor onbewogen.
Maar niets van dit alles is waar,
want Hij is een God die alles ziet
en vol is van mededogen.
Hij aanschouwt onze moeite en ons verdriet,
Hij weet wat er in ons omgaat, in ons leeft;
en Zijn handen zijn naar ons uitgestoken
opdat een ieder loslaat en het in Zijn hand geeft.
Geen gewone handen, maar doorboorde handen;
handen, die kennen elke moeite, pijn en verdriet.
Handen van een God, die Zich voor ons liet doden.
Kunnen we nog twijfelen, ons afvragen,
of God ons wel ziet?
Net voor de Kerst kreeg ik het dagboekje 'Het geheim van de Hoogste' cadeau, en soms inspireert een stukje mij tot het schrijven van een gedicht, zoals hier.
Wil je meer lezen?
Houdt dan mijn blog 'Ogen die zien' in de gaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten