zondag 18 mei 2014

Topdrukte en prioriteiten stellen

Deze afgelopen twee maanden zijn echt topdrukte geweest (er was nog wel het één en ander in te halen nadat ik zo'n drie maanden met mijn voeten heb lopen tobben en niet goed kon lopen of staan), met als gevolg dat ik amper tijd had om te schrijven, laat staan de fut of de inspiratie.
Mijn wekelijks schrijven na aanleiding van mijn Stille Tijd (Quality Time), plande ik nog in, maar de rest is er behoorlijk bij ingeschoten en dat zorgt ervoor dat ik  me deze week mezelf de vraag stel of ik wel goed bezig ben.

De laatste twee weken was ik met mijn Stille Tijd bezig  met de vrouw uit Spreuken 31, en voor mij kwam de nadruk in de 1e plaats te liggen bij het ontzag hebben voor de Heer en in de 2e plaats werd ik heel erg bepaald bij het verhaal van Martha en Maria.
Beide dingen liggen ook wel in elkaars verlengde, vind ik.
Ontzag hebben voor de Heer werkt uit dat je ook aan Zijn voeten wil zitten om te luisteren en te leren, tot rust te komen en nieuwe kracht en energie ontvangen.
Hoewel ik ik (in principe, een heel enkele keer schiet het er bij in) iedere dag met de Heer begin, merkte ik de laatste paar maanden dat de drukte van al mijn bezigheden mij beroofden van mijn andere stille momenten, gewone stille momenten op mijn kamertje achter mijn bureautje zonder dat er allerlei verplichtingen roepen.
Momenten van lezen, overdenken en schrijven, van inspiratie opdoen.
Als iets een mens berooft van inspiratie dan is het wel druk zijn met van alles en nog wat, tenminste, zo ervaar ik het.
Ik moet zeggen, dat ik wel een mens ben die gewoon op gezette tijden lege bladzijden nodig in haar agenda nodig heeft en meestal zorg ik daar ook wel voor, maar soms loopt het toch mis, zeg ik net een keer teveel ja, omdat ik denk dat het anders niet goed kom en beroof in wezen mezelf van wat ik zo hard nodig heb.
Hoe goed was dan ook het onderwerp van mijn Stille Tijd van de afgelopen twee weken, wat brachten ze mij weer terug bij wat belangrijk is en bij mijn verantwoordelijkheid(heden).

Daarom ben ik deze week maar eerst eens begonnen met mijn studeerkamer weer op orde te brengen, overal lag wat en ook nog eens van alles en nog wat.
Stof lag nog net niet huizenhoog, maar erin schrijven kon al wel bijna.
In de spits van alles kan ik daar goed tegen en is het helemaal niet erg, maar er komt een moment dat ik echt moet opruimen, ordenen en schoonmaken, omdat het anders in mijn hoofd net zo'n rommel wordt als op mijn kamer.
(zo werkt dat bij mij, een opgeruimde kamer betekent ook ruimte in mijn hoofd)
Als ik nu om mij heen kijk, is alles weer netjes; schoon, opgeruimd en geordend, heerlijk en vier boeken liggen me aan te kijken met een vragende blijk: wanneer zijn wij aan de beurt?
Spoedig dus, want daar tussen ligt ook de nieuwste van Francine Rivers ...

Deze week ben ik ook begonnen in het nieuwste boek van Lynn Austin 'Lopen over water'; het boek van Joseph Prince heb ik weggelegd, ik kom er niet door heen.
Te vaak loop ik tegen dingen aan waar ik mijn vraagtekens bij heb en die mijn belasten met allerlei gedachten die ik maar niet van mij af kan schudden en die voor onnodig veel onrust zorgen.
Misschien ooit later nog eens, maar ik besef dat het voor nu gewoon beter is om het gewoon te laten voor wat het is en een ander boek te pakken, een boek dat opbouwt en bemoedigt.
Ik heb nog maar net het eerste hoofdstuk gelezen (ik lees gewoon iedere keer één hoofdstuk, deed ik bij 'Zingen in de nacht'ook), maar ik ervoer het als een verademing, dus  ...

Wat mij ook even goed tot nadenken stemde was het Blog van Marianne Grandia 'Pak de dief'.
Heel iets anders, maar ook zo herkenbaar, want wat worstel ik daar ook vaak mee; maar ik ben lerende en ook dit Blog helpt daar weer een handje bij.
Voor de laatste twee zinnen moet ik maar eens goed onthouden:
'Maar het heeft me er wel weer bij bepaald hoe belangrijk het is om alert te blijven.
Want het is beter dat mijn wapenrusting goed zit, dan mijn jurk.'
(kan me daar zo goed in verplaatsen,  ik tob ook met overgewicht en kan me daar ook behoorlijk door in de luren laten leggen)

Als ik even wegloop om mijn flesje water te vullen bemerk ik in mijzelf de stille, diepe vrede, die ik lange tijd niet meer heb ervaren, daar er gewoon geen tijd en ruimte voor was.
Wat is dat heerlijk, en wat heb ik dat gemist!
Mijn Stille Tijd met Hem 's morgens is belangrijk, maar niet minder deze momenten van bezinning.


Even alles laten voor wat het is
en gewoon even alles op een rijtje zetten.
'Waar ben ik mee bezig,
wat is belangrijk 
en wat kan wachten?'

Even alles laten voor wat het is
en gewoon even van alles afstand nemen.
Het is goed voor mij,
voor mijn humeur
en onrustige nachten.

Even alles laten voor wat het is
en gewoon even iets heel anders doen.
Iets dat past bij mij,
wat ik nodig heb
voor nieuwe energie en kracht.

Even alles laten voor wat het is
en gewoon genieten van wat vreugde schenkt.
Het geeft rust en vrede,
een dankbaar hart
en een mond die lacht.

©Rita Klapwijk

Geen opmerkingen:

Een reactie posten