vrijdag 25 april 2014

Opstandingskracht

Hoewel ik de afgelopen week heel erg druk was, kwam er elke dag steeds één woord en daarmee één gedicht in mijn mijn gedachten, namelijk: 'Opstandingskracht'.

©Caroline van de Vate
www.vandevate.nl 

Het is inmiddels alweer een paar jaar geleden dat ik het gedicht 'Opstandingskracht' bij het schilderij van Caroline van de Vate heb geschreven, maar ik weet nog als de dag van gister hoe ik aan het worstelen ben geweest om me de diepe betekenis van dit woord eigen te maken.
Het schilderij sprak tot mijn hart; ik voelde van binnen wat zij met haar penseel had vastgelegd, maar ik was maar niet instaat om te verwoorden wat ik zag en voelde.
Op de één of andere manier had ik het gevoel, dat die 'Opstandingskracht' mij niet eigen was, maar och, wat verlangde ik daarnaar.

Op een gegeven moment kwam ik met het dagboek van Andrew Murray (Gods beste geheimen) bij een paar stukjes die hier precies over gingen en mede door deze stukjes heb ik de moed gevat om bij dit schilderij een gedicht te gaan schrijven.
Een volle week ben ik ermee aan het worstelen geweest.
Niet van 's morgens tot 's avonds hoor, maar ik was die week nergens anders mee bezig dan met dit onderwerp.
Ik zocht, ik las; soms huilde ik, omdat ik het bijna kon pakken, maar toch ook net weer niet.
Uiteindelijk werd mijn zoektocht en mijn volharding beloond en sindsdien is er een grote vreugde in mijn hart al bij het horen van dit woord.
Vreugde, maar ook een kracht die mijn rug recht en mijn hoofd fier rechtop houdt; al moet ik mezelf ook echt regelmatig tot de orde roepen, me dit woord en haar diepe betekenis voor houden.

De Paasdagen liggen inmiddels alweer bijna een week achter ons en het gewone leven heeft haar plaats weer ingenomen.
Morgen staat Nederland weer helemaal in het teken van 'Koningsdag', en zo leven wij van het ene naar het andere toe, en vergeten zo snel wat ons nog geen week geleden zo bezig hield.

Opstandingskracht, de kracht die Jezus uit de dood deed opstaan en ook in ons is, in een ieder kind van God.

Moge de God van onze Heer Jezus Christus,
de Vader der heerlijkheid,
u geven de Geest van wijsheid en openbaring,
tot kennis van Hem.
Moge Hij verlichten de ogen van uw hart,
zodat ge zult weten welke de hoop is waartoe Hij roept,
wat de rijkdom is van de heerlijkheid van Zijn erfdeel onder de heiligen
en wat de allesovertreffende grootheid is van Zijn macht aan ons die geloven.
Met dezelfde werking van de sterkte van Zijn macht heeft Hij gewerkt in de
Christus toen Hij Hem opwekte uit de doden en deed zetelen aan Zijn rechterhand
in de hemelse regionen, ...

Efeze 1:17-20
NBV

Het is goed om steeds opnieuw bewust te zijn, je bewust te maken, dat deze kracht in ons is en dat we vanuit die kracht mogen leven.
Het geeft de reikwijdte van Jezus' Opstanding een nog grotere dimensie.
Is er grote vreugde en blijdschap om Zijn opstanding, het tot je door laten dringen (voor zover dat kan) van de diepte en reikwijdte daarvan, maakt je stil en klein.
Mij in ieder geval wel.

En zo, op deze vrijdag, een week nadat we Goede Vrijdag hebben 'gevierd', wil ik je meenemen naar de kracht die Jezus op deed staan uit de dood.
Dat het je mag bemoedigen en versterken als je dit nodig hebt.

Een liefdevolle groet,


Heer Jezus,
met uw opstanding uit de dood
werd zichtbaar,
de overweldigende grootheid
van Gods macht.
Zonde en dood waren overwonnen,
Uw Licht scheen en toonde ons
   Gods allesovertreffende kracht.  

Heer, ik weet,
ook in mij 
is Uw opstandingskracht;
elke dag mag ik leven
vanuit deze kracht
die in mij werkt
en getuigt van Gods macht.

Maar ik weet ook, Heer,
dat ik meestal 
handel en wandel
vanuit eigen kracht.
En dat, als ik bijna 
niet meer verder kan, besef, 
o ja, er is een God
die op mij wacht.
Dan bid ik om Uw hulp,
Uw sterkte en Uw kracht,
en vraag ik U om vergeving
omdat ik weer niet eerder 
aan U heb gedacht.


O Heer, 
ik verlang zo 
naar een ander leven.
Een leven vanuit De Kracht
die U mij heeft gegeven.
Een leven met meer van U
en minder van mij,
een leven waarbij U
tot de hoogste plaats 
bent verheven.

Ik weet, Heer,
om vanuit deze kracht
te kunnen leven,
moet mijn leven
meer en meer
met U zijn verweven.
Leer mij, Heer, om U 
in alles te volgen.
Mijzelf geheel,
met heel mijn hart en ziel,
met al mijn kracht,
aan U te geven.           

Ik leg mijn leven zo voor U neer;
dat niet meer ik, 
maar U leeft in mij.
Door Uw Kracht 
ben ik meer dan overwinnaar.
Het nieuwe is gekomen, 
het oude is voorbij.



zondag 20 april 2014

De Heer is waarlijk opgestaan! Halleluja! Amen!

Vanmorgen begon onze dienst met een indrukwekkend nummer.
Ik kende het niet, maar het raakte mijn hart diep en ik prentte de naam van het lied in mijn hoofd.
Op zich niet zo moeilijk: 'Mercy Tree'.
Nu heb ik het eerst even opgezocht om zelf nogmaals te luisteren, maar ook om te bewaren en te delen.

Mercy Tree van Lacey Sturm


On a hill called Calvary
Stands an endless mercy tree
Every broke and weary soul
Find your rest and be made whole

Stripes of blood that stain its frame
Shed to wash away our shame
From the scars pure love released
Salvation brought the mercy tree

In the sky, between two thieves
Hung the blameless Prince of Peace
Bruised and battered, scarred and scorned
Sacred Hands pierced by our thorns

It is finished was his cry
The perfect Lamb was crucified
The sacrifice, our victory.
Our Savior chose the mercy tree

Hope went dark that violent day
The whole earth 'quaked at love’s display
Three days silence in the ground
This body born for Heaven’s crown

On that bright and glorious day
Heaven opened up the grave
He’s alive and risen indeed
Praise him for the mercy tree

Death has died. Love has won!
Hallelujah! Hallelujah!
Jesus Christ has overcome.
He has risen from the dead.

Death has died. Love has won!
Hallelujah! Hallelujah!
Jesus Christ has overcome.
He has risen from the dead.

One day soon we’ll see His face
And every tear, He’ll wipe a way
No more pain or suffering
Oh, praise him for the mercy tree

Death has died. Love has won!
Hallelujah! Hallelujah!
Jesus Christ has overcome.
He has risen from the dead.

Death has died. Love has won!
Hallelujah! Hallelujah!
Jesus Christ has overcome.
He has risen from the dead.

On a hill called Calvary
Stands an endless mercy tree


Jezus is waarlijk opgestaan!
De Liefde heeft het laatste woord!
Genade is er voor jou en mij;
eeuwig leven voor wie Hem toebehoort!

De liefde heeft het laatste woord!
Zijn vergeving wacht op jou!
Genade biedt Hij je aan,
omdat Hij zoveel van je houdt!

zaterdag 19 april 2014

Stille zaterdag

Als mijn man naar zijn werk vertrokken is, het enige kind dat dit weekend thuis is, nog op bed ligt, en ik in de voelbare stilte in mijn stoel bij het raam aan mijn kopje koffie zit, word ik opnieuw bepaald bij hoe dubbel de 'Stille Zaterdag' eigenlijk is.
Ik sluit mijn ogen en in gedachten probeer ik mij een voorstelling te maken van hoe dit toch voor de
discipelen en de vrouwen geweest moet zijn.
Wat in mijn gedachten komt, is het woord LEEGTE.
Wat moet er een gat gevallen zijn in hun leven.
Alles draaide om Hem, dag en nacht waren ze bij elkaar en nu, nu is het doel van hun leven weggevallen.
Wat een leegte moet er zijn geweest.
Zouden ze ontredderd zijn gewest?
Verdwaasd, van wat moeten we nu?
Later zien we dat de discipelen gewoon maar weer gingen doen wat ze altijd deden, namelijk vissen, maar die eerste dag, voor hen de Sabbat, hoe leeg zullen ze zich gevoeld hebben, ontredderd, verloren ...

Stille Zaterdag.
Ach, wij weten dat Hij is opgestaan, dus wij vieren Goede Vrijdag en vaak lijkt het wel alsof we de zaterdag gewoon even overslaan en van Goede Vrijdag gewoon Pasen vieren; van de Kruisiging gewoon overgaan naar de Opstanding.
Alsof Jezus nauwelijks dood is geweest, begraven, neergedaald in het dodenrijk.
Maar zij, Jezus' discipelen, de vrouwen die met Hem opliepen en voor Hem zorgden ...
Leegte ...
Verwachtingen die niet uitkwamen en die ook niet meer uit zullen komen.
Herinneringen aan hoe het was; ja, misschien haalden ook zij wel herinneringen op.
Doen wij immers ook als er iemand is overleden, dat gaat vanzelf ...

Stille Zaterdag.
Sommige hebben vrij, anderen zijn aan het werk.
Eigenlijk is er nooit echt een moment dat er wordt stilgestaan bij de impact die dit moet hebben gehad voor hen die met Hem opgetrokken zijn, 3 jaar lang of die zich bij Hem gevoegd hadden in die jaren.
Misschien is het ook helemaal niet belangrijk, ik weet het niet, maar vandaag wordt mijn hart naar hen toe getrokken.
Vanmorgen, in de stilte van het begin van deze nieuwe dag, gaan mijn gedachten naar Jezus, dood en begraven.
Weg.
Voorbij.

Stille Zaterdag.
Hoe zal het voor God, Zijn Vader zijn geweest?
O ja, natuurlijk, God wist de uitkomst, het waarom, waartoe, ... alles, dit alles was immers Zijn reddingsplan, maar toch, het was wel Zijn Zoon!
Zijn woord spreekt over hoe Hij in alles met ons mee kan voelen ...

Stille Zaterdag.
Hoe dubbel ...
En ik pakt het gedichtje dat ik een paar jaar geleden geschreven heb er opnieuw bij.


Stille Zaterdag

Vandaag noemt men het Stille Zaterdag;
de dag tussen Goede Vrijdag en Pasen,
de dag voor Jezus‘ opstanding.
Maar het is niet stil;
het is een dag als andere,
ik merk geen enkele verandering.

Het maakt me een beetje verdrietig
dat het slechts een naam is
die aan deze dag is gegeven.
De winkels zijn gewoon open,
iedereen gaat gewoon zijn gang
alles bruist van het gewone leven.

O, ik weet wel, morgen is het Pasen;
voor ons is het immers anders,
wij weten dat Hij is opgestaan.
En toch, het was deze Stille Zaterdag
dat Jezus verbleef in het graf
ver bij Zijn Vader vandaan.

Stille Zaterdag.
O Vader, wat moet het voor U 
ontzettend stil zijn geweest.
Uw Geliefde Zoon,
verborgen in het graf;
doodse stilte voor het feest.

Ik wil vandaag stilstaan, Vader,
bij de stilte die er was 
tussen Goede Vrijdag en Jezus‘ opstanding.
Meegaan in de gevoelens van gemis,
in de stilte tussen vrees en hoop,
voor het moment van volledige voleindiging.


vrijdag 18 april 2014

Volbracht!


De hand gaat omhoog,
de hamer komt neer.
De spijker dringt door de hand
van Jezus, mijn Heer.

Mijn leugens en halve waarheden 
dringen diep door in Hem
en veroorzaken diepe wonden.
Toch weerklinkt zacht een stem:
“Voor jou, Mijn kind, voor al jouw zonden.”

De hand gaat om hoog,
de hamer komt neer.
De spijker dringt door de hand
van Jezus, mijn Heer.

Mijn roddels en ruzies 
dringen diep door in Hem
en veroorzaken immense pijnen.
Toch weerklinkt zacht een stem:
“Ik blijf zorgen voor de Mijnen.”

De hand gaat om hoog,
de hamer komt neer.
De spijker dringt door de voet
van Jezus, mijn Heer.

Mijn ongeloof, mijn twijfels 
dringen diep door in Hem
en veroorzaken een groot en intens verdriet.
Toch weerklinkt zacht een stem:
“Al vergeet jij Mij, Ik vergeet jou niet.”

De hand gaat om hoog,
de hamer komt neer.
De spijker dringt door de voet
van Jezus, mijn Heer.

Mijn trots en hoogmoed 
dringen diep door in Hem;
en veroorzaken een grote verwijdering.
Toch weerklinkt zacht een stem:
“Uit liefde voor jou doorsta Ik deze vernedering.”

De hamer wordt weggelegd;
het kruis rechtop gezet.
Het einde komt in zicht.
Nog een noodkreet, een gebed.

De duisternis treed in
en al mijn zonden dalen neer.
Zelfs door Zijn Vader verlaten,
hangt daar, Jezus, mijn Heer.

Dan schreeuwt Hij het uit
met Zijn allerlaatste kracht:
Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn Geest;
het is volbracht!

En boven in de hemel
heeft Zijn Vader op Hem gewacht.


Gedicht maakt deel uit van een serie die ik geschreven heb na aanleiding van het nummer 'New again' van Brad Paisley en Sara Evans

Klik >> hier<< als je meer wilt lezen

maandag 14 april 2014

Hij oefent mijn handen voor de strijd

Opnieuw werd ik vanmorgen diep geraakt als ik met het eten van mijn boterhammetje een stukje lees in het boek 'Zingen in de nacht'.
De meeste verhalen in dit boek zijn getuigenissen van vervolgde christenen die stand houden in hun beproevingen en hun verhalen laten hun sporen na in mijn hart.
Maar vanmorgen was er een verhaal over een vrouw die onder de druk van de beproeving bezweek en God de rug toe keerde.
Ze had zo gebeden, had hoop, maar God had haar gebeden niet verhoord en ze kon het niet aan.
Dan komt er een stukje in het boek wat tegenwoordig door veel predikers wordt vergeten (in mijn ogen).

Ik citeer:
'Sommige vrouwen in soortgelijke omstandigheden worden, door alle leed, sterker in hun geloof. Maar anderen, zoals deze vrouw, bezwijken onder de druk. De Bijbel leert ons dat God ons wil voorbereiden op conflicten en strijd.. In Psalm 18:33,34 lezen we: 'Hij geeft mij voeten als hinden, doet mij op toppen van bergen staan, oefent mijn handen voor de strijd - mijn armen spannen de bronzen boog.' Zijn we bereid om Hem onze handen te geven, zodat Hij ze sterk kan maken? Of verstoppen we ze achter onze rug? Openen we onze handen om te ontvangen, ongeacht wat God voor ons heeft uitgekozen? of ballen we ze tot woedende vuisten, omdat we niet begrijpen waarom Hij toestaat dat pijn en verdriet van tijd tot tijd op onze weg komen?'
Vele gedachten schieten door mijn hoofd als ik dit (maar ook alle andere verhalen) lees.
Mijn hart gaat in de eerste plaats uit naar deze vrouw; zou ik stand houden?
Maar nog meer komt mijn hart in beroering door de welvaartspredikers die er tegenwoordig zijn en zegen, voorspoed en genezing prediken en lijden, ziekte en tegenspoed afdoen als ongeloof of verkeerd denken.
Als ik hen hoor, dan huilt mijn hart om mijn vervolgde broers en zussen, om mijn broers en zussen die chronisch ziek zijn, of een dodelijke ziekte hebben en niet genezen.
Mijn hart huilt als ik lees over hun honger en hoe zij hun huis moeten verlaten en moeten vluchten.
Mijn hart huilt om de afwijzing die er ligt in de boodschap van deze predikers.
Mijn hart huilt, omdat het mensen in verwarring brengt en onnodig moeilijk maakt en pijn en verdriet doet.
Hoe verkopen dit soort predikers ooit hun boodschap aan onze vervolgde broeders en zusters?
Ach, ze zullen daar vast nooit komen of hun verhalen lezen.

Is lijden juist niet iets waar Jezus ons voor waarschuwde?!
In de wereld lijdt u verdrukking ...
Wie Mij wil volgen, moet zichzelf verloochenen en dagelijks zijn kruis opnemen ...
Als de wereld jullie haat, denk er dan aan, dat ze Mij eerst heeft gehaat ...
Als ze Mij hebben vervolgd, zullen ze ook jullie vervolgen ...

Jezus zegt Zelf:
'Ik heb jullie dit verteld, omdat ik wil voorkomen dat jullie je geloof verliezen!'

Als ik dan terugkeer naar het citaat, naar de tekst uit Psalm 18, dan dank ik Hem dat Hij ons wil toerusten voor  de strijd, dat Hij ons vertelde van deze dingen die zullen gebeuren en gaan komen.
Dan bid ik Hem, dat Hij mijn handen neem en ze oefent voor de strijd, zodat als er tijden van beproeving komen, van vervolging, van ... lees Mattheüs 13 maar eens, dat ik sterk zal zijn.
Ik bid, dat ik zal leren om te volharden, om een standvastig kind van Hem te worden./te zijn.
Die met open handen blijft staan, ook als er van tijd tot tijd een niet te begrijpen pijn en verdriet in haar leven komt.

Ik bid voor mijn vervolgde broers en zussen, voor hen die chronisch ziek zijn, voor hen wiens leven zich bevindt in een reusachtige storm of orkaan, voor hen die op welke wijze dan ook beproefd worden, dat God hen sterk zal maken, standvastig, volhardend en zegent met een onuitsprekelijke zegen van vrede en kracht in en door Hem.

De Heere Zegene en behoede je.
De Heere doe Zijn aangezicht over je lichten en zij je genadig.
De Heere verheffe Zijn aangezicht over je en geve je VREDE.

- Amen -

* Joh. 16:33; Luc. 9:23; Joh. 15:18,20b; Joh. 16:1
* Num. 6:24-26


zondag 13 april 2014

De goede Herder

Het schaapje loopt heel alleen in de donkere nacht.
Zielig en klagelijk klinkt haar geblèr.
De wereld om haar heen is stil, donker, groot en eng.
Haar oogjes gaan zoekend  in het rond.
“Bè, bè, waar moet ik heen?
 Bè, bè, waar is iedereen?
 Bè, bè, ik ben bang."
Ze loopt, ze klimt, ze klautert …
"Bè, bè."

Maar ineens ziet ze de herder.
Haar hartje springt op van blijdschap en met een vreugdesprongetje rent ze op hem af.
En de herder?
De herder zit al geknield op de grond, klaar om haar op te vangen en in zijn armen te sluiten Behoedzaam en liefdevol draagt hij haar naar de kudde terug.


Ik kijk naar het filmpje, de beelden ontroeren mij direct; wat is ze lief, dat schaapje.
Maar bij haar eerste klagelijk geblèr, schiet mijn hart vol.
Ik voel hoe de tranen langzaam in mijn ogen springen en mijn keel wordt dik van emotie.
Ik weet het, ik ben wat dat betreft gewoon een maf mens, heel snel ontroert, snel geraakt, bewogen, zo snel geëmotioneerd.

Ik kijk het filmpje verder, als ik haar zo zie lopen, zoekend, verdwaald, dan zou ik haar zo in mijn armen willen sluiten en zeggen ‘Kom, kom maar met mij mee; ik zal wel voor je zorgen.’
Als ik zie hoe haar oogjes oplichten van vreugde als zij haar herder ziet, en als ik zie hoe de herder neerknielt, haar opvangt en in de armen sluit, dan is hun vreugde mijn vreugde en dankbaarheid vult mijn hart.

Ja, Heer, zo bent U.
U bent als die herder en gaat op zoek naar wat verloren is, naar wat verdwaald is en U stopt niet eerder met zoeken voor dat U gevonden hebt wat U zoekt.

Dan realiseer ik mij ineens heel iets anders; een totaal andere gedachte dringt zich aan mij op.
Als ik al zo reageer op een schaapje in een filmpje, als dit al zoveel emoties in mij los maakt, als er in mij al zoveel liefde omhoog komt om de beelden die ik zie;  hoeveel te meer aan emoties, aan gevoelens, aan liefde, moet er niet in het hart van de Vader omhoog komen als Hij kijkt naar deze wereld, als  Hij kijkt naar mij en naar die mij dierbaar zijn, naar jou!
Hoeveel te meer aan liefde moet er niet zijn in het hart van de Here Jezus als Hij kijkt naar ons, naar allen die verloren of verdwaalt zijn.
Zou, nee, kan er ook maar iemand zijn die meer houdt van jou en mij, dan Jezus?

Hoe moeilijk vind ik het soms om als ouder om mijn kinderen los te laten, ze de ruimte te geven en hen hun eigen fouten te laten maken.
Wat kan ik soms bang zijn voor de gevolgen van hun keuzes, voor de wegen die ze kiezen te gaan, of de dingen die ze doen.
Wat zou ik hen graag willen beschermen, misschien vooral wel tegen de fouten die ik zelf ooit maakte.
Mijn liefde voor onze kinderen, mijn zorg om hen, doet mij soms uit het oog verliezen dat Hij meer van hen houdt dan ik ooit kunnen.
En soms kan mijn bezorgdheid en /of verdriet zo mijn zicht op mijn hemelse Vader in de weg staan, dat ik vergeet, dat er geen plaats op hemel en aarde te vinden is waar Hij hen niet zou zien.
En zou Hij, die voor mij zorgt, mij vastgehouden heeft en vasthoudt, ook niet voor onze kinderen zorgen en hen vasthouden?
Zoals Hij Zijn wegen ging en gaat met mij, met ons als ouders, zo gaat Hij ook Zijn weg met onze kinderen.
Daar mogen we op vertrouwen, als we de gebeden voor onze kinderen omhoog zenden.
Als mijn hart (en misschien ook wel jouw hart) al zo bewogen raakt om een verdwaalde schaapje in een filmpje , hoeveel te meer zal dan het hart van onze hemelse Vader niet bewogen zijn om onze kinderen, om hen die ons zo lief en dierbaar zijn?!

Hoeveel te meer zal Zijn hart dan ook niet bewogen zijn om al die verloren mensen over de gehele aarde.
Hoeveel te meer zal Zijn hart dan niet bewogen om al de pijn, al het verdriet dat Hij ziet.
Hoeveel te meer te meer zal Hij het dan niet in orde willen maken.        
En dat is wat Hij, Jezus, heeft gedaan aan het kruis op Golgotha.
Zijn striemen brengen genezing.
Zijn wonden brengen vergeving.
Zijn dood brengt eeuwig leven.
Zijn liefde is zichtbaar in de genade die Hij geeft.

De armen van deze Goede Herder zijn uitgestrekt om een ieder die verloren of verdwaald is op te vangen en in de armen te sluiten, en vervolgens naar huis te brengen.