woensdag 28 november 2012

Rustplaats

 
 
Soms lijkt 't
of het leven je overspoeld
met allerlei dingen.

Soms lijkt 't
of je verdrink
in alles wat op je af komt.

Maar altijd,
op het juiste moment,
als je denkt,
- nu geef ik het op -
is God daar
en creëer voor jou
een plaats om te rusten.
 


zaterdag 24 november 2012

Regen van zegen

Gelukkig zij die hun kracht vinden bij u,
vol verlangen gaan zij naar u op weg;
trekken zij door dorre dalen,
dan worden het oasen;
de vroege regen daalt er als een zegen neer.
Onvermoeid trekken ze verder,
in Sion zien ze u, o God.

Psalm 84:6-8
GNB

De afgelopen weken voel ik me niet zo lekker.
Mijn gewrichten en rug spelen aardig op en ik merk dat het zo'n beetje z'n tol gaat eisen.
De vermoeidheid slaat toe en mijn humeur begint er toch wel wat onder te lijden, merk ik.
Daarnaast is er veel schrijfwerk door alle voorbereidingen van de Kerstavond voor Vrouwen, veel geregel en ik merk dat mijn hoofdje het soms allemaal niet meer bol kan werken.
Wat weer zijn weerslag heeft op mijn gewone schrijverij.
De wil is er, maar het lukt hierdoor vaak gewoon niet om op papier te krijgen wat in mijn hart zit.

's Morgens gebruik ik dus op dit moment het Boekje 'Gods Namen - Jouw gebed van Ann Spangler,
maar niet altijd heb genoeg tijd om alle Bijbelgedeelten te lezen die zij erbij geeft.
Die lees ik dan vaak tussen de middag, maar daar kwam ik gister niet aan toe.
En daar dit boekje een zeg maar '5 dagen - boekje' is, gebruik ik het weekend om de stukjes te lezen waar ik nog niet aan toe gekomen was, of om gewoon om nog eens wat na te lezen.
Zo ook vanmorgen.

Psalm 84 lag nog op me te wachten en in alle rust las ik deze Psalm.
Tot ik bij vers 7 kwam.
Deze woorden sprongen als het ware gewoon van de bladzijde af.

... trekken zij door dorre dalen, dan worden het oasen; ...

Momenteel voelt het alsof ik een beetje door een dor dal trek.
Alles kost veel meer moeite dan me lief is en  het ontbreekt me regelmatig aan energie.
Ik wil wel, maar het lijkt wel alsof er gewoon iets is wat me naar beneden trek.
Ik heb al veel gebeden, er is voor me gebeden en ik ben gezalfd met olie, en toch ...
De woorden van Paulus zijn door mijn hoofd gegaan; ... tot driemaal toe heb ik U gebeden ...
En nu deze Psalm, dit vers, deze verzen.

Hoewel vers 7 er in eerste instantie uitsprong, besefte ik al heel snel dat hij onlosmakend verbonden is met vers 6 en vers 8, want het is niet door eigen kracht, of door eigen toedoen dat dorre dalen in oasen veranderen.
Dit gebeurt alleen bij hen die hun kracht vinden in God; die vol verlangen op weg gaan naar Hem.

Zocht ik mijn kracht dan niet bij Hem?
O ja zeker wel, maar als iets langer duurt, dan gebeurt het heel makkelijk dat je blikveld verlegd wordt, van Hem naar wat je voelt, naar hoe je je voelt (in mijn geval) of naar je omstandigheden.
Je begint de dag goed, maar naar mate de dag vordert kan wat je voelt of je omstandigheden je geleidelijk aan bij Hem vandaan halen en je sleep je voort naar het einde van de dag.
Soms is daar even een piekje naar boven, doordat je weer even wat lees of bid, maar het andere trekt en hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer grip het lijkt te krijgen.

En dan dit woord.

'Gelukkig zij die hun kracht vinden bij U,
vol verlangen gaan zij naar U op weg;
trekken zij door dorre dalen,
dan worden het oasen;
de vroege regen daalt er als een zegen neer.
Onvermoeid trekken zij verder,
in Sion zien zij U, o God.'

Soms kun je even uit het oog verliezen waar naar toe je op weg was.
Wat je voelt, of waar je doorheen gaat blokkeert je zicht.
Terwijl ik dit neerschrijf zie het zo voor me.
Je staat als het ware ergens in het midden en je bent omgeven door je problemen, wat je voelt, je omstandigheden ...
Iemand blokkeert je zicht door steeds opnieuw 'borden' voor te houden met daarop jouw issues.
Waarheen je je ook draait, wendt of keert, steeds opnieuw zijn daar die 'borden'; of je nu op je tenen gaat staan of bukt, ook daar worden die 'borden' je voor gehouden.
En het is alsof er iemand zachtjes op de achtergrond grinnikt om de capriolen die je uithaalt om er aan te ontkomen.
Dit beeld zie ik voor me, het speelt zich als het ware als een filmpje af voor mijn ogen en ineens staat de persoon stil, richt zich op en fier en sterk duwt hij met kracht het bord aan de kant en loopt vooruit, recht door waar heel in de verte in de grijze omgeving licht gloort.

Dit is wat Gods woord doet.
Dit is wat dit woord van God, wat zo vanmorgen naar mij toekwam, doet.
Ik heb het al heel wat keren opgezegd en zal niet rusten voor ik het uit mijn hoofd ken.
Mijn kracht vind ik bij Hem,
- door dit woord of een ander woord of door een lied of ...
Vol verlangen hervat ik mijn weg naar Hem,
- ik richt me op wat mij daar wacht.
Ik trek door een dor dal, maar het verandert in een oase,
- want ik weiger (nog langer) te zien op wat ik voel of mijn omstandigheden, maar op wat ik hier kan leren; Hij doet immers alle dingen medewerken ten goede voor wie Hem liefhebben.
Ik hef mijn handen naar omhoog om de zegen te ontvangen die Hij uitstort in dit dorre dal
en mijn krachten worden herstelt, waardoor ik verder kan,
- de vermoeidheid van de geestelijke strijd valt weg.
En onvermoeid ga ik verder tot ik Hem zal zien.

Lieve Vader, dank U wel, dank U wel voor dit woord, voor deze bemoediging.
Ik bewaar deze woorden in mijn hart; zet U ze daar vast, o Heer, dat ik ze ook nooit zal vergeten.
Vol verlangen ben ik naar U op weg; opzij met alles dat dit in de weg staat.
U wil ik dienen en eren in alles wat ik mag doen voor U.
Uw vreugde is mijn kracht.
Ik prijs Uw Naam.

- Amen -
 

Uw vreugde is mijn kracht
en ik ga vol verlangen op weg
naar wat bij U op mij wacht.
Dorre dalen vrees ik niet;
zij worden oasen
als ik daar op U zie.
Uw zegen daalt als regen neer,
waardoor ik onvermoeibaar verder kan
tot ik U zie, o Heer.
 

woensdag 21 november 2012

El Shaddai

Momenteel gebruik ik 's morgens in m'n Stille Tijd het boekje 'Gods namen - Jouw gebed' - van Ann Spangler.


   Zie: Boekinfo

Het is een geweldig boekje om de dag mee te beginnen.
Iedere week een nieuwe Naam, en zo iedere dag van de week stilstaan bij de betekenis van die Naam.
Elke morgen opnieuw eerst stilstaan bij wie God is; daarover nadenken en bidden, want Gods namen zeggen iets over wie Hij is en dat mag ik meenemen gedurende de dag.
Geweldig!

Ik prent ze in mijn hoofd, de Namen en hun betekenis.
Want doordat deze Namen iets zeggen over wie God is, betekent dat dat ik Hem daardoor beter leer kennen.
En doordat ik Hem beter leer kennen, groeit mijn vertrouwen en wordt onze relatie dieper.
Voor tijden van nood betekent dat: weten dat je op Hem terug kunt vallen, Hem Zijn Naam voor kunt houden.
'Heer,  .... zo heet U, dit bent U.
Op grond van Uw Naam, bid ik U, vraag ik U, smeek ik U ...'
Wat een rijkdom!
Het brengt rust en vrede.
Deze week ben ik bij het derde hoofdstuk, bij de Naam 'El Shaddai'.
God de Ontzagwekkende, voor wie niets onmogelijk is.

Is er nog een beter begin van de dag mogelijk?
We mogen deze dag ingaan in de wetenschap dat God, de Ontzagwekkende, voor wie niets onmogelijk is, met ons mee gaat aan onze zijde.
Wat er deze dag ook gebeurt, wat er ook op ons af komt, deze God gaat met ons mee, gaat voor ons uit, is rondom ons.
Wat een geweldige bemoediging voor de dag die voor ons ligt.

Lieve Vader, dank U wel dat U, de Ontzagwekkende, met mij, met ons meegaat.
Niet alleen deze dag, maar iedere dag!
Vergeef ons, Vader, als we ons zo bezorgd maken over wat dan ook.
Vergeef ons, en breng ons deze Naam van U, El Shaddai, in gedachten, zodat we alles in Uw handen zullen leggen, omdat we weten dat U de Ontzagwekkende God bent, de God voor wie niets onmogelijk is.
U bent wie U zegt dat U bent; Uw Namen zeggen wie U bent.
Leer ons daarop vertrouwen en daaruit te leven.

In Jezus' Naam.

- Amen -

 

dinsdag 20 november 2012

Een 'vol' hoofd

Ken je dat gevoel van een ‘vol’ hoofd?
Vast wel.
Ik denk dat we allemaal bij tijd en wijlen weleens het gevoel hebben dat ons hoofd helemaal vol zit en er niets meer bij kan.
En mijn hoofd zit zo ‘vol’.

De voorbereidingen voor de ‘Kerstavond voor Vrouwen’ in onze gemeente zijn in volle gang en vanavond is het oefenen voor de  muziekgroep, maar ook het doorspreken van alles wat er verder bij komt kijken.
Het vele schrijfwerk wat dit met zich meebracht (draaiboek, programma, notulen, checklisten, mailtjes etc.) heeft mijn hoofd helemaal gevuld.
Maar het heeft ook orde geschept in de chaos die in mijn hoofd was van alles wat nog gecheckt en geregeld moest worden.

Maar nu komt er ook even verder niets meer uit mijn handen.
Beneden in de keuken staat mijn eten vast, zover mogelijk, klaar.
Jaylinn, ons hondje, ligt heerlijk naast me te slapen en uit mijn laptop klinkt zacht muziek.
Ik laat de klanken over me heen komen en kom tot rust van de rust die er van uit gaat

Alle spullen voor vanavond liggen zo goed als klaar en eigenlijk weet ik niet goed wat nog te doen.
Werk ligt er genoeg, natuurlijk.
Er is altijd wel wat te doen in een gezin met kinderen.
Maar ik wil gewoon tot rust komen, even niets doen.
Ik zou willen schrijven, maar door alle drukte van alles wat geschreven moest worden, is mijn hoofd vol en de inspiratie even op.
Toch is het al heerlijk om zo deze dingen even op te schrijven.
Het geeft ruimte, omdat het tegelijk opruimt, ontspant …

Naast me ligt ook mijn nieuwe agenda.
Voor sommige mensen maakt het niet uit wat voor agenda zij hebben, als ze maar iets hebben waar ze hun afspraken in op kunnen schrijven.
Persoonlijk kan ik ieder jaar bijna niet wachten tot de nieuwe agenda’s uitkomen en zoek dan vervolgens naarstig naar wat mijn hart raakt.
Ja, echt waar, ik wil een agenda die mijn hart raakt, iets met me doet.
En dan kan ik vervolgens soms nauwelijks wachten tot ik hem kan gebruiken.
Dit jaar is het echter nog erger dan anders, want met de beurs in september had ik, met mijn rondje over de beurs, de agenda al gevonden.
Nog dezelfde week ben ik er in de winkel naar op zoek gegaan en heb er direct eentje gekocht.
Ik hoefde niet verder te zoeken, dit was hem, helemaal.
In de tijd die achter me ligt, heb ik hem al heel wat keren door mijn handen laten glijden en inmiddels heb ik de eerste afspraken er al ingezet.
Als een kind zo blij ben ik met dit ding.
De vormgeving, wat erin staat, de extraatjes die er bij zitten …
Telkens als ik er maar naar kijk, dan word ik al blij en verheug ik me op de dag dat ik hem echt kan gaan gebruiken.

 
 
 

Het was zelfs zo erg (al hoewel, erg …), dat ik er een gedichtje over geschreven heb.

Soms kun je met iets gewoons,
zoals een agenda,
blij zijn als een kind.
Als een kostbaar kleinood
wordt het gekoesterd
en bemind.

Misschien vreemd,
het is immers maar een agenda
en niets meer.
Toch ervaar ik dit
als een kostbaar geschenk
van Jezus mijn Heer.

Hij kent mij,
weet wat ik nodig heb
en wat mij vreugde schenkt.
Zelfs door deze agenda
ervaar ik dat Hij
aan mij denkt.

Tja, …
Terwijl ik dit schrijft, ligt er een ‘big smile’ op mijn gezicht en loopt mijn hart over van dankbaarheid.
Ja, ik ben blij, zo blij en dankbaar.
Gek?
Misschien, maar ik weet zeker dat God met mij mee glimlacht en blij is met mijn hart dat zich verheugen kan over zoiets gewoons als een agenda.

Nog even geniet van dit moment van rust in huis, de stilte en de klanken van de muziek die een weldaad zijn voor mijn ziel.
En … van mijn nieuwe agenda.

Hmm, mijn ‘volle’ hoofd lijkt al minder vol.
Dank U, Heer!
 
 



zondag 18 november 2012

Verlangen naar God

Nog eentje van mijn oude Blog.


5-05- 2012
Na een drukke week, het is immers vakantie, geniet ik van de stilte van deze ochtend.
Het huis is in diepe rust.
Slechts één kind is er nu thuis en die ligt nog op één oor.
Manlief is aan het werk en ik drink de stilte en diepe rust in.
Met die rust en stilte is er gelijk ook het verlangen om te schrijven en ik pak mijn Psalmenreflectiedagboek er weer eens bij.
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik daarin gekeken heb en mijn gedachten heb laten gaan over de teksten uit de Psalmen die daarin staan.
Mijn hand stopt bij 'Verlangen naar God.'

'Beter één dag in Uw voorhoven dan duizend dagen daarbuiten ...
Ik roep tot U, Heer: 'U bent mijn schuilplaats.'
Wijs mij Uw weg, Heer, laat mij wandelen op het pad van Uw waarheid,
vervul mijn hart met diep ontzag voor Uw Naam.
U, Heer, mijn God, zal ik loven met heel mijn hart, Uw Naam voor eeuwig prijzen.
Ik strek mijn handen naar U uit ...'


Heer, dicht bij U zijn,
iedere dag van mijn leven,
is mijn diepst verlangen.
Dagelijks te wandelen,
met diep ontzag voor U
en een hart vol lofgezangen.

Wijs mij Uw weg, o Heer,
opdat ik het pad
van Uw waarheid zal gaan.
U wil ik eren en dienen
al de dagen van mijn leven;
U is mijn hart toegedaan.

Mijn handen strek ik uit naar U,
omdat ik van U alles,
ja, alles verwacht.
U bent mijn schuilplaats,
mijn al in al,
mijn Bron van Liefde,
mijn Hoop en mijn Kracht.

- Amen -

Als ik deze woorden aan het papier heb toevertrouwd, komt de vraag in mij op of ik werkelijk wel zo naar God verlang?
Soms is het schrijven ook een worstelen met woorden om iets op papier te krijgen, niet altijd is het makkelijk om wat je voelt, wat er in je leeft in woorden om te zetten en soms is er ook niet echt een gevoel bij, het gevoel dat 'erbij zou horen.'

Verlang ik werkelijk zo naar God?
Wil ik echt Zijn wegen wel gaan, Zijn pad van waarheid bewandelen?
Is Hij echt mijn al in al, is mijn hart Hem echt toegedaan?
Voel, ervaar ik die diepe hunkering?

Terwijl ik deze woorden schreef, was er geen diepe hunkering, geen diep verlangen, maar eerder een worstelen met de woorden uit de Bijbelteksten om alles op papier te zetten.
Maar als ik vervolgens mijn gedachten over deze dingen laat gaan en mezelf de vragen stel, komt er een diep gevoel van innerlijke rust en vrede in mijn hart.
Niet altijd is er een uitbundige uiting van verlangen naar God, soms is er gewoon dat stille zeker weten dat je niets anders wil dan Hem volgen, dienen en eren.
Ik besef weer eens opnieuw dat gevoelens bedriegelijk zijn, dat ik niet afhankelijk ban van wat ik voel om deze dingen te kunnen schrijven, maar dat ik het kan en mag omdat het diep in mijn hart verankerd is.

Ja, Hij is mijn al in al, mijn alles.
Naar Hem verlangt mijn hart.


Naar: Ps. 84:11; Ps. 142:6; Ps. 86:11,12; Ps. 143:6

zaterdag 17 november 2012

Tot tien tellen

Ik hou van verhalen.
Van klein kinds af aan, hang ik aan de lippen van hen die prachtige verhalen kunnen vertellen.
De gelijkenissen in de Bijbel, waren bij mij dan ook zeer favoriet, vooral het verhaal van 'De Barmhartige Samaritaan'.
Wij hadden dan ook een geweldige kinderbijbel thuis, die ik later ook zelf gekocht heb voor mijn kinderen. (Anne de Vries - Kleutervertelboek)
Nog hoor ik als het ware de voetstappen weerklinken in mij oren van het verhaal van de Samaritaan.
En mijn liefde voor verhalen is nooit overgegaan.

Op mijn vorige site plaatste ik dan ook regelmatig een mooi verhaal.
In de loop van de jaren heb ik er aardig wat verzameld en mijn site zou gewoon niet compleet zijn zonder die verhalen, want ze spelen een belangrijke rol in mijn leven.
Ik denk dat de Here Jezus niet voor niets veel gebruik maakte van gelijkenissen.
Ze spreken tot onze verbeelding, blijven vaak beter hangen en we kunnen onszelf er vaak veel beter in verplaatsen.

Ik hoop (en bid) dat je net zoals ik zult genieten van alle verhalen, maar er ook van mag leren.
Dat God ons zal zegenen door alle verhalen heen.

"Ik heb een hand vol klachten", zegt ze.
"Zal ik ze eens allemaal opnoemen?"
Ik schuif wat onrustig in mijn stoel.
Ach, heden, daar heb je weer zo'n klaagverhaal !
Ik heb er heel wat in mijn leven moeten aanhoren....
Ik zou een hele "bijbel" vol met klaagliederen kunnen schrijven, neem dat maar van mij aan.
Maar ja, wat doe je als het je werk is?
Wat doe je, als je geroepen bent om in Jezus' naam klaagverhalen aan te horen?
Als niemand, helemaal niemand meer naar je luisteren wil, dan pas ben je écht eenzaam.....

"Nou, vooruit," zeg ik, al mijn moed bij elkaar rapend, "laat maar eens horen...."
En dan begint ze haar litanie:
"Eerste vinger: mijn werkeloze man.
Tweede vinger: mijn darmklachten.
Derde vinger: mijn oogziekte.
Vierde vinger: mijn rumoerige buren.
Vijfde vinger: mijn jaloerse familie.
Ziet u wel, een hele hand vol!"
Het klinkt bijna triomfantelijk en als ik goed naar haar gezicht kijk, dan lijkt het wel alsof ze zeggen wil: Ziezo, daar heb je niet van terug, hè?
Ik knik.
"Dat is niet mis", zeg Ik.
"Dat is inderdaad een hele hand vol.
En die andere hand dan, als ik vragen mag?"
"O, dat zijn de zegeningen", zegt ze - en nu is het alsof haar gezicht begint te stralen.
"Wilt u die ook horen?"
"Nou, als het niet te veel gevraagd is, wel graag, ja", zeg ik, nog stomverbaasd over deze onverwachte wending.
"Nou, daar gaan we dan.
Eerste vinger: dat we nog elke dag genoeg te eten hebben.
Tweede vinger: dat we zo'n mooi huis hebben.
Derde vinger: dat er altijd mensen zijn die me willen helpen.
Vierde vinger: dat ik niet nog veel meer ziektes heb.
Vijfde vinger: dat ik aan de andere kant rustige buren heb.
Nou, dat is ook precies een hand vol, ziet u wel?"

Ik kan het niet ontkennen.
In stilte kijk ik naar haar beide, naar mij toegestoken handen.
Het zijn twee handen die al heel wat verdriet hebben gedragen.
Twee handen, die al heel wat tranen hebben weggeveegd.
Twee handen, die zich vaak tot een vuist gebald hebben.
Twee handen, die weten wat "leven" is.....
"En weet u wat ik nou zo mooi vind?"
"Nou?", vraag ik.
"Wat er gebeurt als je gaat bidden."

"Als je gaat bidden?"
"Ja, als je gaat bidden, dan gebeurt er iets met je handen.
Kijk, dan gaat mijn rechterhand, die van de zegeningen, naar de linker, ziet u wel?
En dan vouw ik de vingers van mijn rechterhand, die vingers van de zegeningen, tussen de vingers van mijn linkerhand.
En dan komen dus eigenlijk al die zegeningen tussen die beroerde dingen in te zitten.
Dan houd ik dus eigenlijk die vervelende dingen tégen met mijn
zegeningen, als u begrijp wat ik bedoel.
En zo bid ik dan.
Dan zeg ik eerst tegen God waar ik over in zit en wat me pijn doet.
Maar daarna tel ik de zegeningen, begrijp u wel, die vijf van mijn rechter-hand.
En dan zeg ik tegen God: Dank U wel, Here God, dat ik die andere hand ook nog heb!
Die houdt de zaak mooi in evenwicht, vind u niet?
En zo bid ik dan, begrijpt u wel?
Ik vouw de zegeningen gewoon tussen de beroerde dingen in.
En dan is het net alsof ze niet zo beroerd meer zij ...."

Ik knik opnieuw.
Ik vouw mijn handen.
En in gedachten tel ik - tot tien.

Bron onbekend.

donderdag 15 november 2012

Herinneringen ...

Weer een blogje van mijn oude Blog.


21-04-2012
Al heel wat boekjes hebben in mijn vensterbank gelegen of op de poef naast mijn stoel en waar ik regelmatig, zo niet iedere dag, een stukje uit lees.
Soms ’s morgen als ik net ben opgestaan en aan mijn kopje koffie zit en soms zomaar even ergens op de dag.

Vanmorgen was ik al vroeg wakker.
Om 6.00 uur werd ik gewekt door stemmen buiten op straat van mensen die schijnbaar al vroeg op pad moesten met de kinderen.
Soms val ik vanzelf weer in slaap, maar vanmorgen dus niet en even baalde ik.
De enige dag van de week dat ik niet om half zeven ophoef en ik ben nog vroeger wakker dan anders.
Na een half uur had ik het wel bekeken in mijn bed en ben maar naar beneden gegaan.
Verwarming en het koffiezetapparaat aangezet, want ja, normaal is het warm beneden en staat mijn kopje koffie klaar, maar niet om half zeven op de zaterdagmorgen.
Even later duik ik in mijn stoel bij het raam met mijn kopje koffie en pak het boekje.
Rusten in Zijn liefde’ staat er boven.
En hoewel ik de tekst en het stukje in eerste instantie niet helemaal kon rijmen met elkaar, riep het geschrevene wel herinneringen op en mijn gedachten gingen terug naar de tijd dat onze kinderen nog klein waren en ik als moeder en huisvrouw soms het gevoel had, dat mijn leven uit niets anders bestond dan zorgen voor de ander, rommel ruimen en schoonmaken.
En dat iedere dag weer opnieuw.

Soms leek mijn leven zo zin- en betekenisloos, ongeacht wat anderen ook zeiden over hoe belangrijk het opvoeden van kinderen was en het bieden van een thuis, er zijn etc. etc..
Er waren gewoon momenten dat ik er gewoon helemaal geen zin meer in had en dat de sleur van alle dag mij neerslachtig maakte.
Er is dan slechts één plek waar je naar toe kunt gaan.
Er is altijd Eén Persoon die er elk moment van de dag voor je is en bij wie je alles kunt neerleggen.
Die naar je luistert en bij wie je tot rust kunt komen, bij wie je vernieuwde kracht ontvangt om weer verder te kunnen.
Ik moet echter wel bekennen dat, hoewel ik dit wist, het niet altijd deed.
Soms stak ik mijn klaagzang bij Hem af, maar was niet bereid om tot rust te komen in Zijn nabijheid, maar koos ik ervoor om boos en bokkig te blijven.
(Waar je uiteindelijk alleen jezelf mee hebt en Hem nog eens verdriet mee doet)

Maar we hebben een liefdevolle en geduldige Vader, dat heb ik door de jaren heen echt mogen ervaren.
Zijn woord, dat niets kan ons scheiden van Zijn liefde, is meer geworden dan alleen woorden.
En zo kom ben ik weer  terug bij de tekst die boven het stukje staat:
Want ik ben ervan overtuigd dat noch dood, noch leven, noch engelen, noch overheden, noch krachten, noch tegenwoordige, noch toekomstige dingen, noch hoogte, noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde van God in Christus Jezus, onze Heere. (Romeinen 8:38,39 HSV)

Hoe onvoorstelbaar groot is toch Zijn liefde voor mij!

Heer, er zijn soms van die dagen
dat de sleur van alle dag
mij onderuit dreigt te halen.
Gevoelens van neerslachtigheid
maken zich van mij meester
en doen mij van mijn leven balen.

Soms lijk ik alleen maar goed genoeg
voor het poetsen en het boenen,
het ruimen van andermans rommel.
De kinderen vreten al mijn energie
en waar blijf ik dan nog als persoon;
ik voel me af en toe echt een arme drommel.

Zo had ik het mij niet voorgesteld,
getrouwd zijn, moeder zijn,
dagelijks zorgen voor mijn gezin.
Het lijkt soms van zo weinig waarde
en ik vraag me af wie ik dan ben,
wat geeft mijn leven waarde en zin.

Soms ben ik zo moe, Heer,
van al die dagelijkse beslommeringen
en de sleur van alle dag.
En toch, ach,
ik zou ook niet anders willen;
dank U Heer, dat ik gewoon
even bij U komen klagen mag.

Af en toe moet ik gewoon mijn verhaal even kwijt;
wat ben ik dan blij en dankbaar
dat ik alles bij U neer kan leggen.
Ik kom tot rust in Uw liefdevolle nabijheid
en ik dank U, Heer,
dat ik alles tegen U kan zeggen.

Hoe kostbaar en waardevol
zijn deze momenten
zo even dicht bij U zijn.
Vergeef mijn klagen, Heer;
zo rustend in Uw liefde
maakt dat de zon weer schijnt.

Ik dank U, Heer,
dat niets mij kan scheiden
van Uw liefde voor mij.
Uw liefde en trouw
zijn voor altijd en eeuwig;
Geloofd zijt Gij!

zondag 11 november 2012

You gotta trust me, all right?! - Je moet Me vertrouwen, oké?!

Vanmorgen waren wij met onze zoon en schoondochter mee naar de dienst, waar zij ingezegend werden als leiding van de Kinderkerk.
De spreker van deze morgen toonde een klein stukje uit de film van ‘The Pursuit of Happyness’.
En er was één stukje, één zinnetje eigenlijk, waarin het was alsof God Zelf sprak.
In dat ene zinnetje lag een boodschap van ongekende grootte, reikwijdte en diepte.

De vader knielt neer bij zijn zoontje om op gelijke hoogte met hem te spreken.
Hij verteld hem enkele dingen, en zegt dan: ‘You gotta trust me, all right?’
Je moet me vertrouwen, oké?!

En het werd alsof God Zelf op dat moment sprak en zei: ‘Je moet Me vertrouwen!’
In een flits was het alsof ik om me heen allerlei chaos, moeiten, zorgen pijn verdriet, van alles zag; niet begrijpen van waarom, waartoe, waarheen, waarvoor …
En te midden van dat alles Gods stem die klinkt en zegt: ‘Je moet Me vertrouwen, oké?!’

Misschien ga jij nu wel door een periode heen waarvan je totaal niet begrijpt waarom, of waartoe, of waarvoor.
Misschien is alles rondom jouw leven of in jouw leven een chaos, ben je het spoor bijster.
Of zijn de moeilijkheden zo groot, dat je niet weet hoe je eruit of er doorheen moet komen en je vraagt je af waar God is in dit alles.
Of het nu problemen zijn, op welk vlak dan ook, pijn of verdriet, zorgen, strijd, financiële moeilijkheden, werk,  noem maar op, Gods boodschap voor jou vandaag is: ‘Je moet Mij vertrouwen, oké?!’

God laat soms dingen toe in ons leven die alles behalve leuk zijn, die soms heel erg pijn kunnen doen.
Ons op het moment zelf heel veel verdriet doen, maar die uiteindelijk grote zegen zullen brengen.
Wat God van ons vraagt, is dat wij op Hem vertrouwen.

Zoals de vader bij zijn zoontje neerknielde, hem aankeek en zei: ‘You gotta trust me, all right?’; zo komt God de Vader nu met deze woorden naar jou toe.
Zie als het ware Zijn gezicht op gelijke hoogte met dat van jou als Hij zegt: ‘Je moet Me vertrouwen, oké?!’
Ook al begrijp je er nu niets van, heb je het nog zo vreselijk moeilijk, weet je haast niet hoe je verder moet …
Je moet Me vertrouwen!’

Vertrouw Mij …

Vertrouw Mij …

Vertrouw Mij …

Je moet Me vertrouwen, oké?
Ook al begrijp je niets van de dingen
die nu gebeuren en waar je nu
doorheen moet gaan.
Vertrouw Mij, en weet
dat Ik bij iedere stap die je zet,
naast je zal staan.

Je moet Me vertrouwen, oké?
Want je weet toch,
Mijn gedachten hoger dan jouw gedachten,
Mijn wegen hoger dan jouw wegen.
Vertrouw Mij en weet
dat Ik het beste met je voor heb
en je wil overladen met Mijn zegen.

Je moet Me vertrouwen, oké?
Wees als een kind
dat in alles vertrouwt
op wat zijn vader doet.
Dat vol vertrouwen zijn handje
in die van zijn vader legt;
‘wat mijn Vader doet, is goed.’

Je moet Me vertrouwen, oké?!

zaterdag 10 november 2012

Ochtendgebed

Aan het begin van elke nieuwe dag kijk ik omhoog en wil ik het van U verwachten.


Kom, o God,
kom, Heer Jezus,
kom met Uw Heilige Geest
en leidt mij deze dag.

Vul mij, onderwijs mij.
Bescherm mij, leidt mij.
Maak mijn wil één met die van U
en doorstroom mijn hart met Uw liefde,
opdat ik zal uitdelen van wat U mij geeft.

Laat mij liefhebben, wat U liefheb
en laat mij haten, dat wat U haat.
Laat mijn hart zich verheugen, in dat wat U verheugt
en laat mijn hart bedroeft zijn om wat Uw hart bedroeft.
Maak mijn hart zacht en bewogen, zoals dat van U.

Laat mijn leven tot zegen zijn voor een ieder die ik ontmoet
en tot eer en glorie van U.

- Amen -

vrijdag 9 november 2012

Gebroken ...

Het bericht in het nieuws afgelopen week over de zelfmoord van een jongen die het leven niet meer zag zitten door al het gepest, raakte me heel diep.
Ik had net in die dagen een aantal gedichten geplaatst op mijn (ver)nieuw(d)e gedichtensite die mij terugbrachten naar de tijd dat twee van onze jongens na jaren te zijn gepest, op de rand van dezelfde afgrond balanceerden.
De gedichten brachten mij terug in de tijd en de herinneringen kwamen weer boven.
Ik had nog eens het gedicht 'Noodkreet van een moeder' opgestuurd naar de school waar ze opzaten en een gedeelte hebben ze geplaatst in  de nieuwsbrief, maar och, de gevolgen van pesten worden helaas nog teveel gebagatelliseerd en onderschat.
Mijn hart en mijn gebeden gaan uit naar de ouders van deze jongen; ik had één van hen kunnen zijn ...

Het afscheidsbriefje dat ik ooit vond vergeet ik nooit, noch de beschadigde armen van mijn andere kind, die zijn toevlucht zocht in automutilatie om de pijn van binnen te bestrijden.
De jaren van pesten liggen inmiddels achter ons, maar niet de gevolgen en de herinneringen, noch de diepte van de impact.
Eén van hen schreef een paar jaar geleden  onderstaande neer en gaf zo woorden aan wat er diep van binnen in hem leefde.
Ik wil je even meenemen in zijn wereld van toen en in mijn wereld toen ik het las.
Zonder Hem had ik (hadden wij) het nooit gered.


Gebroken
  
Gebroken van binnen,
lachend van buiten,
loop ik de wereld door
net als een ander.
Toch is er iets,
is er iets aan mij.
Het is anders,
het is iets van mij.
Mensen kijken me aan,
met verwerpende blikken.
Blikken van 'jij hoort hier niet'.
Blikken, die kunnen doden,
en gebroken loop ik verder
met een lach op mijn gezicht
net of er niks aan de hand is.
Maar mijn hart schreeuwt het uit,
want ik kan het niet meer.
Gebroken van binnen
met een masker van buiten.
Mijn hart schreeuwt het uit.
Tranen vol bloed
dalen af van mijn gebroken lichaam.
Ik schreeuw het uit van de pijn,
maar het is net of niemand het ziet.
Het is net of het niemand wat scheelt.
Een eenzaam gevoel diep van binnen.
Ik ben aan het breken
als een stuk glas.
Telkens een stukje verder.
Weerloos vecht ik er tegen.
Maar er is niks dat ik kan doen.
Mijn hart scheurt maar verder
en ik schreeuw het uit.
Op mijn knieën,
huilend op de grond.
Zo alleen.
Zo alleen.

Daniël
  

Mijn hart schreeuwt het uit van pijn om mijn kind.
Zo verwond, zo verwond en beschadigd.
O God, wat doen wij mensen elkaar toch aan.
Woorden, scherper dan het scherpste zwaard.
Woorden, priemend als dolksteken.
Woorden, geselslagen.
Woorden, het dodelijk schot van een pistool.
O God, mijn Vader, de pijn van en om mijn kind.
O God, mijn Vader, het doet zo zeer, zo zeer.

Stil maar, Mijn Kind, stil maar.
Kom maar bij Mij,
dan huilen we samen.
Hoor, hoe ze Mijn Zoon uitjouwen.
Hoor, hoe ze schreeuwen om Zijn dood.
Hoor, hoe ze schelden en Hem belachelijk maken.
Zie, het bloed op Zijn hoofd en rug,
de kroon, de gesel.
Hoor ze spotten.
Zie, hoe de speer doordring in Zijn zij.
O, Mijn kind, het deed zo'n pijn, zo'n pijn.
Stil maar, Mijn kind, stil maar.
Kom maar bij Mij,
dan huilen wij samen.

Kom maar, Mijn zoon, dan huilen Wij Samen.
Je bent zo kostbaar en geliefd.
Ik hou van jou, Johanan Daniël.
Geschenk van God - Je rechter is God.

Je moegy


Omdat je kostbaar bent in Mijn ogen en hooggeschat en Ik je liefheb, geef Ik mensen voor jou in de plaats en natiën ruil ik in voor je leven.
Vrees niet, want Ik ben met je.

Jesaja 43 : 4, 5a

donderdag 8 november 2012

Roerige tijden ...


In Uw handen, Heer!

Ook een blog van de tijd dat ik nog op Punt.nl zat, maar die voor mij te waardevol is om weg te doen.
Het is een heel persoonlijk verhaal, maar het herinner mij eraan Wie God is en wil zijn voor mij, en dus ook voor jou.
Niet altijd zijn mijn gevoelens en gedachten zo positief in moeilijke en verdrietige tijden, maar ik geloof wel dat de Heer wil dat ik dit onthoud om aan vast te grijpen in tijden dat de hemel van koper lijkt, en God mijlenver weg.



7-12-2011

Het zijn momenteel roerige tijden.
Wat gebeuren er vele en heftige dingen.
Wat ben ik blij dat ik (lees wij) Hem ken en weet dat Hij voor ons zorgt.
En dat ik het niet alleen weet, maar ook ervaren mag.
Hij is mijn Rots, mijn toevlucht, mijn schild.

Het lied 'Immanuël; God is with us', wat ik zondag op mijn site geplaatst heb, is heel belangrijk geweest voor mij de afgelopen dagen.
Steeds opnieuw weerklonk het refrein in mijn hoofd of zong ik het zachtjes voor me uit.
Immanuël, Gods is with us.
Ja, God is met mij, met ons, ook in deze roerige tijden.

Is met het feit dat mijn 'zussie' borstkanker heeft de borstkanker onze familie binnengekomen, leek het er nu even op dat het ook in mijn persoonlijke leven binnenkwam en dat is best heftig.
Vooral naast de andere dingen die er spelen.
Maar wat een dankbaarheid dat het toch niet zo blijkt te zijn.
Toch wordt je wel even heel erg stil gezet en overspoeld met allerlei gedachten en emoties, ook al is het van korte duur.
De huisarts, waar ik 's middags direct moest komen, heeft me behoorlijk gerust kunnen stellen, maar het telefoontje van 's morgens zaaide heel wat onrust.

Heel even kom je zo een wereld binnen waar je helemaal niet wil zijn, maar waarvan je ook tegelijkertijd weet dat er zich velen in bevinden.
Was alles door waar mijn lieve 'zus' nu doorheen gaat, heel dichtbij gekomen; nu nog meer.
Vanmorgen mocht ik horen dat alles goed was; de echo zag er goed uit; de verdichting die op de foto te zien was, was op de echo niet terug te vinden.
(Of heeft U het weggehaald, Here?)
Nu alleen (voor de zekerheid) over een half jaar terug te komen voor een foto en een echo.
Maar velen zullen een ander bericht ontvangen of hebben ontvangen en mijn hart gaat uit naar al die vrouwen.
Het ging bij mij maar om twee dagen, maar toch heb ik alles opgeschreven wat er door mij heen ging.

Maandagmiddag, 5 december 2011
Vanmorgen, ik was bezig mijn spullen te verzamelen voor onze maandelijkse Vrouwenochtend, kwam mijn dochter de telefoon brengen; de assistente van de huisarts.
Mijn eerste gedachte was, wat moet zij nu; we hebben toch helemaal geen uitslagen te goed of zo.
Maar al snel werd het me duidelijk.
Ze belde voor de uitslag van de mammografie die ik vorige week heb gehad.
De eerste, want ik ben dit jaar 50 jaar geworden.
De schrik sloeg me om het hart, het zal toch niet …
Nee, dat kan niet, ik heb nog helemaal niet gevoeld.
Helaas, dus wel.
Er is een bultje gevonden en of ik vanmiddag gelijk naar het spreekuur kan komen;15.40 uur.
'Ja, ja, ik kom, natuurlijk.
Ja, dag.’

Lichtelijk verdoofd en ontkennend leg ik de telefoon neer.
Mijn dochter kijkt me aan en mijn man komt net mijn studeerkamer binnen en ik vertel ze wat de assistente zei.
Samen met mijn dochter huil ik even en troost haar met de woorden: 'Laten we niet op de dingen vooruit lopen, meisje; het hoeft niets te zijn. Misschien is het een vetbultje of een cyste.’
Maar mijn binnenste roert zich heftig.
Even een hug met mijn man, die gedag kwam zeggen omdat hij naar de zaak moet.
We spreken niet, alleen maar het hoeft niets te betekenen.
Ik weet wat er in hem omgaat en hoe deze boodschap, die nog niets hoeft te betekenen, bij hem binnenkomt.
Er zijn geen woorden nodig.

Hele scenario’s spelen zich op hetzelfde moment in mijn hoofd af.
Misschien zou dat anders niet het geval zijn, maar mijn ‘zussie’ heeft sinds een paar maanden borstkanker en is net aan haar chemo begonnen, dus alles waar zij doorheen gaat, speelt door mijn hoofd.

Ik kan me haast niet voorstellen dat God ons ook hier door heen laat gaan.
Het is zoveel allemaal.
Vorige week net onze zaak verkocht.
Deze maand opheffingsuitverkoop en per 31 december sluiten de deuren van onze zaak in Barneveld zich na bijna 30 jaar.
We hebben er nog boven gewoond en onze tweede zoon woont er nu boven.
Zijn vrouwtje is zwanger van hun eerste en lag vorige week een paar dagen in het ziekenhuis met nierstuwing en het wil nog steeds niet echt.
Onze zoon, die daardoor een andere baan moet gaan zoeken.
Het is allemaal zoveel, zo heftig en al weten we dat het goed is, dat God hierin voorzien heeft  en voorziet en het geleid heeft, toch zijn onze emoties er wel na zoveel jaar.
Voor Bram helemaal, toch een rouwproces waar je doorheen moet.
En nu dit.

Ik ben toch gewoon naar de vrouwengroep gegaan; ik wist dat dat goed was.
Ik ben zo blij met hen, we trekken nu ruim drie jaar met elkaar op.
Sommigen zijn er later bij gekomen, maar we hebben al zoveel met elkaar gedeeld en het is zo vertrouwd.
Ook dit is goed zo.
Als er iets mis zou zijn, dan heb ik ze hard nodig.
Op weg er naar toe was de lucht heel donker, maar met een bepaalde lichtval.
En ik had zoiets van, dit is een lucht waarin je eigenlijk nu een regenboog verwacht.
Het regende wel niet, maar toch, zo zag de lucht eruit.
Maar ik zag er geen; totdat ik de straat inreed waar ik moest zijn, een prachtige regenboog werd zichtbaar.
Een regenboog, Gods belofte aan Noach.
Een teken van Hoop, van bemoediging, van: Vertrouw Mij.
De tranen sprongen in mijn ogen; ‘Dank U Heer’.

Nu, ik ben inmiddels weer thuis, zit ik mijn tijd af te wachten tot 15.40 uur.
De ochtend was fijn.
We hebben samen gebeden en gezongen.
Samen dingen gedeeld.
Zo waardevol, zo kostbaar.

Bram belde net, Joël neemt vanmiddag de zaak even over zodat hij met mij mee kan naar de dokter.
Ik had er niet op gerekend, er moet toch ook iemand in de zaak zijn.
Maar ik ben er blij mee, dat Joël het even doet zodat hij toch mee kan, anders was ik alleen gegaan.
Al was er vanuit de vrouwengroep ook al aangeboden om mee te gaan, toch zou ik vanmiddag alleen gegaan zijn.
Ik weet eigenlijk niet eens waarom; misschien omdat ik zoiets heb van, ze weten en doen toch nog niets.
Het zal blijken wat er moet gaan gebeuren.
Gek, Yvonne heeft het allemaal verteld, maar dit stukje is helemaal blanco, weet ik niets meer van.
Kunnen ook de spanningen zijn, zal ik dan maar zeggen.
Zo eerst nog maar even snel wat boodschapjes doen en eten en dan …

Op mijn Blog had ik gister net een mooi kerstnummer gezet.
Immanuël – God met ons.

Immanuel
Our God is with us
And if God is with us
Who could stand against us
Our God is with us
Immanuel
For all those who live in the shadow of death
A glorious light has dawned

Daar houd ik me maar aan vast.
Hij is met mij, met ons.

Maandagavond, 5 december 2011-12-05
Met toch wel een behoorlijk portie spanning in mijn keel zijn we naar de huisarts gegaan.
En niet alleen in mijn keel, maar zeker ook bij Bram.
Ja, onverwacht kon hij toch me.
Joël viel voor hem in in de zaak, waardoor hij toch met mij mee kon.
Heel fijn vond ik dat.
We waren heel snel aan de beurt; het spreekuur liep keurig op tijd, wat in dit geval heel prettig was en waar ik God ook heel dankbaar voor was.
Binnengekomen vroeg de huisarts of we niet te hard geschrokken waren.
Nou ja, dus wel.
Hoe zou je niet schrikken.
Ik had nog helemaal niets gevoeld en hoewel vorige week die foto was gemaakt, had ik hier eigenlijk geen rekening mee gehouden.
Om heel eerlijk te zijn, was ik die hele foto vergeten.
Niet schrikken, hoe doe je dat met zo’n telefoontje.
Maar goed, hoewel de huisarts niet echt iets mag/kan zeggen, gaf hij toch aan dat hij de indruk had dat het weleens mee kon vallen.
Het was nog heel klein, 0,5 cm en het zag er niet echt slecht uit, al moest er natuurlijk wel verder naar gekeken worden voor de zekerheid.
Maar het kon zo zijn dat de ik na het onderzoek gewoon naar huis gestuurd zou worden.
En dus mag ik aanstaande woensdagmorgen om 8.30 uur al naar het ziekenhuis in Ede voor een nieuwe foto en een echo.
Aansluitend heb ik een afspraak met de chirurg voor de uitslag.

Op dit moment voel ik me eigenlijk best wel rustig.
Het gesprek met de huisarts heeft me wat rust gegeven, maar ook ervaar ik Gods nabijheid.
Hij is heel dicht bij.

Morgen heb ik ook gelukkig genoeg te doen, dus de tijd zal hard genoeg gaan.
Ik moet me voorbereiden voor de Generale Repetitie voor de kerstavond voor Vrouwen morgenavond, dus …
Vanavond kregen we ook nog een geweldig telefoontje van onze Michael en Marijn.
Ze hebben het huis gekregen!
Tussen kerst en oud en nieuw kunnen ze verhuizen.
Eindelijk een plekje voor henzelf.
Geen bijhuurders, echt alleen voor henzelf.
Een contract voor een half jaar, maar goed, ook in het andere huis zaten ze op de schopstoel en dat huis moesten ze nog delen ook met een ander.
Maar nu krijgen ze een klein paleis voor henzelf.
Heer, wat bent U goed.
Wat een vreugde voor hen.
Ik moest daar met mijn verhaal wel een beetje een domper opzetten, maar de vreugde in mijn hart voor hen blijft en ik bid dat God hun vreugde ook zal doen blijven.

Vreugde en dankbaarheid,
zorgen en onzekerheid.
Soms gaan ze hand in hand,
soms voeren ze samen een strijd.

Met beiden wil ik opzien,
opzien naar mijn hemelse Vader;
naar Hem in wiens handen alles besloten ligt.
Bij Hem wil ik schuilen,
in Zijn nabijheid wil ik zijn,
mijn ogen houd ik op Hem gericht.

Zo kan ik lachen en huilen;
vreugde ervaren te midden van verdriet.
Hij kent en doorgrond mij,
Hij is het die mijn diepste diepte ziet.


Dinsdagmiddag, 6 december 2011
Ik voel me goed; er is diepe rust en vrede in mijn hart en ik heb het gevoel dat het allemaal goed is.
Hi, hi, ik ben wel zenuwachtig voor vanavond, dan is de generale repetitie van de Vrouwenkerstavond.
Het wordt een heel andere avond dan anders, nu moeten er dingen echt samen gaan.
Beamer en gedicht, beamer en muziek, beamer en dans ….
Spannend.
Aangezien ik de algehele leiding heb van de organisatie, rust op mij de taak om alles in goede banen te leiden en te regelen.
Het juiste woord ervoor is geloof ik ‘regisseren’ (denk ik), maar dat heb ik nog nooit gedaan en de zenuwen hiervoor doen mijn borstkas bijna uit zijn/haar voegen springen.
Ik hoop maar dat ik door alle omstandigheden niets vergeten ben of vergeet.
Nou ja, dan zien we het wel weer.
Iedereen is voorzien van een draaiboek of programma, dus het zal vast wel goed gaan.
Wel heel spannend.
Af en toe tijdens deze voorbereidingen en net toen ik de keuken de voorbereidingen aan het treffen was voor het avond eten, gingen mijn gedachten wel naar morgen en naar wat als.
Maar op de één of andere manier raakt het me niet en blijft de diepe vrede en rust.
Heer, dank U wel!

Vrede en rust
liggen besloten in mijn hart;
voeren de boventoon
en niet de smart.

Vrede en rust,
door God aan mij gegeven
te midden van donkere dagen
van het leven.

Alleen door Hem
is dit alles mogelijk
en bevind ik mij
in deze serene rust.
Meer dan ooit ben ik mij
van Zijn liefde en bewogenheid,
van Zijn aanwezigheid, bewust.

Dank U, Heer.
Aan U zij alle lof, dank en eer.

 - Amen -


Dinsdagavond, 6 december 2011
Vanavond kwam ik er achter dat ik de teksten van vandaag helemaal nog niet gelezen had, dus alsnog maar even gedaan.
En maar goed ook.
Zowel de tekst van ‘Dagelijks Woord’ als van Manna, waren bijzondere bemoedigingen.
Dagelijks Woord heeft een tekst uit Jesaja; Manna uit Filippenzen

Jesaja 63:9
'In al hun benauwdheid was Hij benauwd;
de Engel van Zijn aangezicht heeft hen verlost.
Door Zijn liefde en door Zijn genade heeft Hij hen bevrijd;
Hij hief hen op en droeg hen al de dagen van weleer.'

Op Manna:
'Rita, IK zal met MIJN vrede die alle begrip te boven gaat, waken over jouw hart en jouw gedachten, in CHRISTUS JEZUS.'
Filippenzen 4:7

Hij waakt zeker over mijn hart en mijn gedachten, dat is iets wat zeker is en wat ik vandaag ook echt ervaar.
En hoe kan ik niet beamen dat Hij mij draagt; voorheen maar ook nu.
Dank U, Heer voor Uw woorden, voor Uw beloften.
U bent trouw tot in eeuwigheid.

 - Amen -

Woensdagmorgen, 7 december 2011
Opnieuw werd ik vanmorgen wakker en besefte ik hoe bijzonder het is, dat ik de afgelopen twee nachten zo goed heb geslapen.
Eigenlijk moet ik zeggen, zeer goed.
Whauw.
Maar vanmorgen kropen toch wel wat zenuwen naar binnen en voelde het een beetje verwrongen aan.
Maar toch was daar ook die stille kalmte, die rust in mijn hoofd, in mijn gedachten.
Een vrede die de boventoon voerde; boven het verwrongen gevoel in mijn maag.

We waren overal heel snel aan de beurt; het langst waar we moesten wachten was bij de inschrijfbalie en even bij de radiologie voor de echo, maar ook dat viel reuze mee.
Onder het maken van de echo komen vanzelf allerlei gedachten m’n hoofd binnen.
Mijn gedachten gaan terug naar andere echo’s, echo’s van tijdens mijn zwangerschappen, echo’s vol nieuw leven.
Zou het nu een echo van de dood zijn?
Nee, er is niets, het is goed; of toch niet.
In Uw handen, Heer…
Into Your hands …
Grappig dat ik daar nu aan denken moet, aan mijn site, of beter gezegd, aan de naam van mijn Blog: 'Into Your hands'.
Ja, zo is mijn leven, Heer, en alles wat er gebeurt, het is in Uw handen.
En zo gaan mijn gedachten door.
Gesproken wordt er niet totdat degene die de echo maakt de stilte verbreekt en zegt dat ze de foto’s even gaat bespreken met de radioloog, maar dat zij niets kan zien, niets terug kan vinden wat de foto wel laat zien.
Als ze terugkomt wil ze nog even ook mijn linkerborst bekijken en ook nog even terug naar de rechter, maar er wordt niets gevonden.
Ik mag me aan gaan kleden en met wat papieren door naar de chirurg om de uitslag te bespreken.
Maar, alles was goed zei ze, en als de radioloog dat zegt, dan kunnen we daar wel van op aan.
En zo lopen Bram en ik de gangen door naar de volgende halte.
Opluchting is duidelijk zichtbaar en merkbaar bij Bram.
Zelf ben ik eigenlijk een beetje verbaasd over mijn eigen gevoelens, namelijk bijna geen.
Alsof het alleen maar een bevestiging was van wat ik al dacht/wist.
Heel raar eigenlijk.
Geen uitzinnige blijdschap of opluchting, maar gewoon, ja gewoon …

Bij de afdeling chirurgie werden we opgehaald door degene die samen met de chirurg de poli deed.
Zij vertelde ons nog eens wat er bij de radiologie al was gezegd, namelijk dat alles goed was.
Het kwartje viel iets meer en langzaamaan begint zich toch iets van blijdschap te vormen in mijn hart.
Na nog een kort onderzoek en een afspraak voor over een half jaar op zak, liepen we samen richting restaurant waar we onszelf even trakteerden op een lekkere kop cappuccino met wat lekkers erbij.
Vervolgens naar huis.
Stille dankbaarheid en blijdschap is wat zich van mij meester maakt en terwijl ik dit alles opschrijf, ligt er een grote glimlach op mijn gezicht, die er maar niet vanaf wil.
Vreugde, stille dankbare vreugde is wat mij heeft vervuld.

Heer, ik dank U
voor Uw goedheid
en Uw trouw
aan mij betoont.

Ik dank U
voor wie U bent
en voor de liefde
waar U mij mee omgaf
en nog steeds omgeeft.

Ik dank U
voor de vrede en de rust
die er was en is
en voor de vreugde
die nu diep in mij leeft.

Ik dank U, Heer,
U bent zo goed voor ons,
voor mij.
Ik houd van U
en ben blij en dankbaar
dat U in mij woont.

Ja, Heer, ik dank U
voor Uw aanwezigheid;
dat U bij mij was, bent
en ook altijd zal zijn.
Ja, tot in alle eeuwigheid.


Met een diepe, stille vreugde en dankbaarheid in mijn hart, gaat  mijn hart tegelijkertijd uit naar al die vrouwen die ander nieuws hebben ontvangen en een heel ander weg gaan bewandelen (of reeds gaan).

Immanuël,
God die met ons is,
wees heel dicht bij hen,
die nu deze donkere
en onzekere weg
moeten bewandelen
of reeds gaan.
Wees hen heel dicht nabij,
troost en bemoedig hen,
geef hen kracht
of draag hen
als zij zelf niet meer
kunnen staan.

Immanuël,
God die met ons is,
ik bid U:
zegen en richt op,
troost en bemoedig.
Geef kracht en sterkte,
hoop en leven
en houdt een ieder
met Uw liefdevolle armen
veilig omgeven.

Kyrie eleison,
Ontferm U, Heer.
Immanuël,
God die met ons is,
in alles
zij U de eer.

- Amen -

woensdag 7 november 2012

Woorden ...

Een 'blogje' van de tijd dat ik een Blog had op Punt.nl.


9-08-2011
De Bijbel spreekt over de tong als het sterkste wapen (Ps. 3:12); scherp als een mes (Ps. 52:4), als een zwaard en hun kwetsende woorden zijn als pijlen (Ps. 64:4).
Ik denk dat we vroeg of laat allemaal weleens te maken krijgen of te maken hebben gehad met de pijn en het verdriet die woorden kunnen veroorzaken.
Velen hebben misschien wel wonden opgelopen als gevolg daarvan.
Een aantal worstel misschien nog wel steeds met de gevolgen.

Woorden kunnen een gigantische impact hebben in een mensenleven; ze kunnen positief zijn en opbouwend, maar ze kunnen ook negatief zijn en je diep, heel diep kwetsen en grote wonden achterlaten.
Als je telkens, keer op keer met woorden wordt afgekraakt of uitgescholden, dan vroeg of laat doet het iets met je.
Je kunt het misschien lang tegenhouden, maar het moment van de bekende druppel komt, want het tast je aan, je persoonlijkheid, wie je bent, wat je doet.
Woorden kunnen leven brengen, maar ook dodelijk verwonden.


Voor sommigen echter komt het nog veel dichterbij.
Sommigen hebben een zoon of dochter met één of andere aandoening waardoor ze geen of nauwelijks controle hebben over hun emoties of wat ze zeggen en kwetsen en verwonden degene(n) die hen het dichtste bij staat.
Naderhand hebben ze vaak spijt van wat ze hebben gedaan en gezegd, maar ondertussen is het wel gebeurd.
En als ouder, krijg je het wel steeds opnieuw over je heen.
Buitenstaanders hebben vaak  'goede ideeën', weten vaak precies wat je zou moeten doen en hoe ze het beste er mee om kunt gaan of hoe je de situatie moet aanpakken, maar ze weten (vaak) niet waar ze het over hebben.
En de impact wordt op deze wijze alleen maar groter, doordat je als ouder het gevoel krijgt het allemaal verkeerd te doen.
Men bedoelt het niet zo, maar dit is de boodschap zoals die binnenkomt.

Het hart van de moeder, wat vaak het meest geraakt wordt omdat zij het meeste thuis is, wordt keer op keer verwond en zij vergeeft uit liefde keer op keer, omdat ze weet dat haar kind er niets aan kan doen en toch ...
Haar wanhoopskreet is soms alleen maat hoorbaar voor God de Vader, omdat alleen Hij haar altijd ziet, altijd hoort, altijd naar haar luistert ...

...
O God, mijn God en Vader,
ik kom zo bij U met mijn verwonde hart.
Alles in mij is verwrongen van de pijn.
Alles in mij voelt aan als opengereten.
In boosheid uitgesproken woorden
zijn als messen in mijn hart gestoken
en de onredelijkheid van elk woord
maakt dat het lijkt alsof de messen
daar nog eens worden rondgedraaid.
De pijn is diep en intens
en het ontneemt me de adem.
Pijn, een diepe en radeloze pijn dringt
tot diep in mijn binnenste
en baant zich een weg
naar buiten in een stille, rauwe schreeuw
die alleen hoorbaar is voor U,
mijn Vader.

Ik weet dat geen enkel woord terecht was,
geen enkel woord waarheid is,
geen enkel woord ergens op gebaseerd is.
Ik weet dat het een machteloze uiting is van iemand
die niet instaat is om op de juiste manier om te gaan
met haar emoties, gevoelens en gedachten;
met de dingen waar zij mee wordt geconfronteerd.
Ik weet dat het haar handicap is.
Ik weet, dat hoewel het op dat moment gemeend is,
het ook weer niet echt gemeend is,
maar een machteloze uiting
afgereageerd op degene die het dichts bij staat
en waarvan zij diep van binnen ervaart
dat er telkens weer vergeving is en liefde;
de liefde van een moeder voor haar kind.

Heer, U hebt alles gehoord wat er gezegd is.
U was er bij toen de woorden werden uitgesproken;
voor de zoveelste keer!
U hebt gezien hoe ze als dolken in mijn binnenste drongen
en grote wonden hebben veroorzaakt.
U zag hoe alles in mij verkrampte.

De hulpverlening zegt: Je moet het je niet persoonlijk aantrekken,
maar geen van hen heeft ooit ervaren wat het met je doet
als je keer op keer verrot gescholden wordt,
uitgemaakt wordt voor alles wat mooi en lelijk is;
de schuld krijgt van een ieder door henzelf veroorzaakte fout
of door iets wat niet mag, of …
Niemand anders dan zij die daar geweest zijn, weten,
dat er heel langzaam, met iedere keer dat het gebeurt
er als het ware een beschermlaagje van jezelf afgeschraapt wordt
totdat er niets meer over lijkt te zijn
en je het gevoel hebt, bij iedere keer dat het gebeurt,
dat je in elkaar geslagen wordt.

Ieder woord wordt een klap.
Ieder woord slaat je achteruit.
Ieder woord vernietigd stukje bij beetje iets van je persoonlijkheid
totdat er niets anders over lijkt te zijn
dan een schim van de persoon die je was.
Je loopt op je tenen door het huis.
Je weegt ieder woord op een gouden schaal.
Je ontwijk de confrontatie en telt de seconden af
tot de persoon in kwestie weer weggaat
en je weer even tot rust kan komen
en bij kan tanken, nieuwe krachten kan verzamelen.

Hemelse Vader,
ik begrijp het niet.
Ik kan niet meer!
Ik wil niet meer!
Hoelang nog?
Hoelang nog moet ik dit verdragen en verduren?
Hoelang nog voor U ingrijpt op de één of andere manier?
Hoelang?
O God, mijn Vader, hoelang nog?

Hoor toch mijn noodkreet om hulp!
Hoor toch naar mijn bidden en smeken!
Hoor en zie!
Mijn kussen is doorweekt van tranen.
Mijn ziel rauw van kapot geslagen emoties.
De zin van het leven dreigt me te ontglippen.

Schudgevoel en verwijten naar mezelf
knagen en klagen me aan.
Soms dreig ik weg te zinken
in een diepe poel van wanhoop en uitputting,
van zo niet meer verder willen of kunnen,
van waarom, van …

Al mijn ellende, Heer,
al mijn gevoelens van wanhoop,
van boosheid, van onbegrip, van machteloosheid,
van bitterheid, van pijn, van verdriet,
van …,
Och , Heer, zelfs de woorden ontbreken me
om uitdrukking te geven wat ik voel,
wat er gebeurt,
wat het met me doet.

Maar U kent mij,
U kent mijn gedachten en gevoelens,
U weet wat er ten diepste in mij leeft
en wat voor de mensen verborgen is.
Bij U, bij U alleen stort ik mijn hart uit,
omdat ik weet dat U naar mij luistert,
naar mij hoort,
mij begrijpt,
iedere keer weer en U stuurt mij nooit weg.
Laat toch mijn tranen Uw hart beroeren
en zie naar mij, Uw geliefde kind, om.


Moe en uitgeput
van alle emoties
verdrogen langzaam
mijn tranen
en stil wacht ik
op een teken
van mijn Heer.

Soms is het
als of de slaap
mij in haar armen
neemt en God mij zo
even ver weg houdt
van alle pijn en verdriet.

Soms is er
een zacht briesje
over mijn hoofd waait
en het is alsof
Hijzelf mij even
aanraakt
en vertroosting
geeft.

Soms wil ik niets
en zak ik weg
in de bodemloze put
van wanhoop
en zelfbeklag,
en groter en dieper
wordt mijn verdriet.

Soms ben ik boos
en opstandig;
bitterheid
sluipt zachtjes binnen
en ik merk dat het
alleen nog maar meer
ellende geeft.

Soms is er
een kaartje
of een belletje,
zo geheel
onverwacht
Een liefdevol,
bemoedigend woord:
Mijn Geliefde kind,
Ik zie je verdriet!

Soms is er
een lied
of een mooi
stukje muziek,
dat mij
met warme liefde
doorstroomt,
mij optilt,
nieuwe krachten
geeft.

Moe en uitgeput,
met de sporen
van mijn tranen
nog op mijn gezicht,
wacht
en rust ik uit,
dicht bij mijn Heer.


Dan komen Zijn woorden:

'Mijn kind,
vertrouw op Mij,
steun op Mij
ook nu je door het duister
moet gaan
en er geen lichtstraal
tot je doordring.
Bergen zullen wijken,
heuvels wankelen,
maar onwrikbaar
is Mijn liefde voor jou!
Onwankelbaar Mijn belofte
van vrede en vriendschap;
Ik ben met jou begaan!
Ik woon in de hemel,
in het heilige,
maar ook bij wie worden verdrukt,
en bij wie gering zijn.
Ik zal je opbeuren
en nieuwe moed schenken.
Wees maar niet bang,
want Ik ben bij je.
Kijk maar niet angstig om je heen,
want Ik ben je God.
Ik maak je sterk,
Ik zal je ook helpen,
Ik ondersteun je,
Ik ben jouw behoud.'*


Zijn woorden zijn als een warme balsem voor mijn verwonde hart.
Mijn tranen druppen opnieuw naar beneden
en Zijn liefdevolle woorden vermengen zich
met mijn tranen van pijn en verdriet.
En ik huil uit bij mijn hemelse Vader
tot ik geen tranen meer over heb.

Kwetsbaar kijk ik omhoog,
naar Hem van wie ik
mijn hulp verwacht.
Naar Hem die beloofde
bij mij te zijn, ook in
mijn donkerste nacht.

Kwetsbaar kijk ik omhoog,
ik wil het van
Hem verwachten.
Van Hem, de Enige,
die mijn pijn en verdriet
kan verzachten.

Kwetsbaar kijk ik omhoog,
naar Hem, van Wie ik
mijn hulp verwacht.
Ik neem Zijn woorden aan
en maak ze tot mijn
sterkte en kracht.


'Mijn kind,
Ik droeg je vanaf je prilste bestaan,
Ik nam je op de arm vanaf je geboorte.
En Ik blijf je dragen,
tot je oud bent en grijs.
Ik heb het gedaan
en Ik zal het blijven doen:
Ik neem je op de schouders,
Ik red je.
Ik bedek je met Mijn vleugelen,
onder Mijn hoede ben je veilig;
Mijn trouw is een schild, een pantser.
Wie vertwijfeld zijn, ben Ik nabij;
Ik red wie alle moed verloren hebben.

De last op je schouders,
draag hem maar over aan Mij,
Ik zal voor je zorgen;
wie Mij trouw is,
zal Ik nooit laten bezwijken.
Zoek je kracht in Mij,
in de sterkte van Mijn macht.
Doe Mijn wapenrusting aan
om stand te kunnen houden
tegen de krijgslisten van de boze;
zo kun je staande blijven
omdat je goed bent toegerust.

Houdt vast aan het geloof dat je belijdt.
Je hebt een verheven Hogepriester
die de hemel is binnengegaan,
- Jezus, Mijn Zoon.
Hij heeft alle beproevingen
net zo ondergaan als jij,
alleen, gezondigd heeft Hij niet.
Je mag dus vol vertrouwen naderen
tot Mijn troon van genade,
waar Ik je barmhartig en genadig zal behandelen
en je op de juiste tijd hulp zal geven.'*


Mijn God en Vader,
ik reken op Uw kracht,
want U bent een burcht voor mij.
Vanaf de vroege morgen,
Heere, mijn God,
zal ik zingen over Uw kracht
ja,  juichen over Uw liefde.
Voor U zal ik zingen, 
ja, want U geeft mij kracht.

Vader God,
U bent mijn burcht,
U bent de God die van mij houdt.*

 

* Jesaja 50:10; 54:10;b 57:15; 41:10
* Jesaja 46:3b,4; Psalm 91:4, 34:19; 55:23; Efeze 5:10-17; Hebreeën 4:14-16
* Psalm 59:10, 17,18

dinsdag 6 november 2012

Ziet men Jezus in mij?

Een gedicht n.a.v. het nummer 'Do they see Jesus in me' van Rebekka.


Als ik zeg en bid
dat ik verlang
om meer en meer
op Jezus te gaan lijken.
Hem te weerspiegelen,
zodat anderen
Hem zien in mij.
Ben ik dan bereid
om net als Hem
liefdevol en genadig
te zijn,
bewogen en meelevend,
vergevend
zoals Hij?

Is het gezicht
dat ik zie in de spiegel
het gezicht
dat ik wil
dat anderen zien.
Is het gezicht
dat ik zie in de spiegel
het gezicht
waarin anderen ontdekken
dat ik Jezus dien?

Ziet men Jezus in mij?

maandag 5 november 2012

El Roï, de God Die jou ziet

Vanmorgen mocht ik de dag beginnen met een mooie bemoediging.
Met het verhaal van Hagar, de slavin van Sara (Genesis 16:1-16), kwam ik bij de bron Lachai-Roï, wat betekent: De levende God Die naar mij omziet.

Hagar had haar verhaal waardoor ze uitkwam bij de waterbron in de woestijn.
Hoe zij zich voelde toen de engel haar daar aantrof, staat niet in de Bijbel vermeld, maar ik kan me zo voorstellen dat ze uitgeput was.
Zowel lichamelijk als geestelijk.
Als we haar verhaal lezen, dan zien we hoe Saraï haar het leven zo zuur maakte, dat ze geen andere oplossing meer zag dan wegvluchten.
Beide vrouwen hadden zo hun eigen fouten gemaakt in dit verhaal, maar daar wil ik het verder niet over hebben.
Waar het om gaat is, dat de zwangere Hagar, wegvlucht de woestijn in en daar gezien wordt door God.
Hij ziet haar en Hij spreekt tot haar door Zijn engel naar haar toe te sturen met een boodschap.

En wij, jij en ik, hebben ons eigen verhaal.
Misschien zit jij nu, op dit moment wel net als Hagar, ergens uitgeput.
Niet meer wetend hoe je verder moet, noch waarheen.
Je hebt het gevoel door iedereen in de steek gelaten te zijn.
Mensen hebben je teleurgesteld, pijn gedaan, verraden, …
Niemand die werkelijk weet hoe je je voelt en je bent eenzamer dan je je ooit had kunnen voorstellen.
Je heb je teruggetrokken in een hoekje, verstopt in je huis, of in je werk, of in uitbundig gedrag.
Je heb een masker opgezet en niemand die daar achter mag kijken.

Maar God ziet jou!
Dat is de boodschap, dat is de bemoediging voor vandaag en voor iedere dag die nog volgt.
God ziet jou!
God is El Roï, de God die naar ons omziet.
Als jij vandaag, hier, op dit moment terecht bent gekomen, dan is dit jouw moment waarop God tegen jou zegt: ‘Ik heb je gezien.
Ik heb je pijn en verdriet gezien, je moeiten en je zorgen, je frustraties.
Alles wat er in jou omgaat, wat er is gebeurd, waar je doorheen bent gegaan, doorheen gaat; IK heb je gezien en hier ben Ik om jou te helpen.’

God hielp Hagar, God zal jou helpen.
Hij weet wat je nodig heeft, meer nog dan jij het zelf weet.
Vertrouw je leven maar aan Hem toe, en geef Hem de leiding over je leven.
Hij zal voor je zorgen.

Met deze bemoediging mogen we allemaal, ook als we niet als Hagar zijn, deze dag en elke volgende dag, ingaan.
We mogen ons leven iedere dag leven met de wetenschap dat we een God hebben die van ons houdt en voor ons wilt zorgen.
Hij is El Roï, de God die naar ons omziet.

Vader God, dank U wel; U bent El Roï.
El Roï ...  El Roï ...
O, ik wil deze Naam van U proeven op mijn tong, opbergen in mijn hart en meedragen de rest van mijn leven.
Zo zal ik altijd weten, in goede dagen, maar ook in slechte dagen, dat U mij ziet.
Welk een vreugde, welk een vertroosting, welk een bemoediging!
Dank U wel, Vader, voor de rust en de zekerheid die dit geeft in mijn leven.
Ik prijs Uw Naam!

- Amen -

El Roï 
de God die naar jou ziet 


zondag 4 november 2012

Wachten in vertrouwen

Wachten in vertrouwen
tot God spreekt;
tot Hij de weg wijst
die jij mag gaan.

Wachten in vertrouwen.
Ook als het stil blijft,
er geen woorden komen,
geen zichtbaar teken.
Slechts stilte,
alleen maar stilte.

Wachten in vertrouwen,
terwijl er alleen maar vraagtekens zijn
en je bijna tot wanhoop gedreven,
luid smekend je gebeden opzendt tot Hem:
‘Hoor naar mij, o mijn God!
Hoor naar mij en antwoord mij.
Op Uw antwoord wacht ik;
ja, in vertrouwen wil ik wachten
tot op Uw tijd,
op Uw wijze,
tot op Uw moment.’

Wachten in vertrouwen
op Zijn antwoord.
Wachten in vertrouwen,
dat Hij het zal geven.
Wachten in vertrouwen,
dat Hij je leven leidt.
Wachten in vertrouwen,
dat Hij,
op Zijn tijd en wijze,
komt en spreekt.

Wachten in vertrouwen
op het moment
dat Hij gaat spreken.
Hoorbaar of in beelden,
door Zijn woord
of door een lied,
deuren sluit
of deuren opent.

Wachtend op dat moment;
vertrouwend op Hem.
Wachten in vertrouwen,
voor 100 %.


zaterdag 3 november 2012

Vruchtbare grond

Morgen is het zondag en gaan velen naar Gods huis om Hem te aanbidden, maar ook om Zijn woord te horen.

Here,
maak ons hart ontvankelijk
voor Uw woorden.
Bereid de grond van ons hart voor.
Maakt het zacht,
zodat Uw woord
in vruchtbare grond zal vallen.
Laat het daar dan ontkiemen
en uitgroeien
van zaad dat door U is gezaaid
tot bloeiende, vruchtdragende planten,
die tot zegen zijn voor anderen
en leven tot eer van Uw naam.

- Amen -

vrijdag 2 november 2012

Hier ben ik, Heer

Heer,
ik kom zoals ik ben,
met alles wat mij bezighoudt.

U kent de verlangens van mijn hart.
U kent mijn vragen en mijn twijfels.
Mijn pijn en mijn verdriet.
Mijn angsten en mijn zorgen.

U weet alles van mij.
Maar U verlangt ernaar
dat ik ze deel met U,
U deelgenoot maakt
van alles wat in mij leeft.

U kent mijn hart,
U weet wat mij beweegt,
maar U ziet uit naar ons samenzijn,
iedere dag opnieuw,
zodat U kunt komen in alles,
in elke omstandigheid,
in elke gedachte,
in al mijn gevoelens.

U ziet hoe ik soms tob,
voort ploeter,
en U wacht
tot dat ik kom…

U verlangt ernaar
om samen met mij
door het leven te gaan.

U verlangt ernaar
dat ik dagelijks bij U kom
en rust in de stilte van Uw aanwezigheid,
schuil in de schaduw van Uw vleugels,
leer van Uw onderwijzing,
me koester in Uw liefde.

U wilt mij te drinken geven
uit Uw bron van levend water,
zodat ik nimmermeer zal dorsten,
opdat stromen van dat water
uit mijn binnenste zullen vloeien
en anderen zullen trekken naar Uw bron,
opdat ook zij kunnen drinken
en nimmermeer dorsten.

Zo wil ik komen, Heer, en knielen.
Alles met u delen wat mij bezighoudt
en ontvangen van U,
al wat U voor mij hebt weggelegd.

Hier ben ik, Heer,
vergeef mij,
vul mij,
zend mij.
Mijn ziel verlangt
Uw wil te doen.

- Amen -

donderdag 1 november 2012

Onveranderlijke God

Vandaag werd ik met het lezen van Gods woord stilgezet bij het feit, dat wat er ook in en met ons leven gebeurt, God dezelfde is en blijft, ja, onveranderlijk is door alle eeuwen en geslachten heen.

De Psalmist uit Psalm 102 heeft het heel moeilijk.
Hij stort zijn hart uit bij God.
Hij vertelt Hem hoe ernstig het er met hem voor staat, hoe belabberd hij er aan toe is.
Maar tussen uitstorten van zijn nood, proclameert hij wie God is.
Midden in zijn ellende vergeet hij niet wie God is.

‘Maar U, Heer, U bent Koning voor eeuwig,
Uw Naam blijft genoemd,
alle geslachten door.’

Eens hebt U de aarde vastgezet
de hemel hebt U Zelf gemaakt.
Eens zullen zij vergaan,
maar U blijft bestaan.
Zij zullen verslijten als een kleed,
U legt ze af als een mantel
en zij verdwijnen in het niet;
maar U blijft die U bent,
Uw leven neemt geen einde.’

Het raakt me om zo stilgezet te worden bij het feit dat God onveranderlijk is.
Wij mensen zijn met onze gedachten en gevoelens even wisselend als het weer met de seizoenen.
Ons lichaam vergaat met het stijgen van de jaren, kort gezegd: ons leven is kortstondig als het gras.
Het ene moment belooft hij iets, het volgende moment is hij zijn belofte vergeten.
Maar God is onveranderlijk.
Hij was, Hij is en Hij blijft dezelfde God.
Zijn woord is ja en amen.
Zijn beloften betrouwbaar en voor eeuwig.
Hij was er voor de wereld er was, Hij zal er zijn als zij is vergaan.
Zijn leven zal nooit ophouden te bestaan.

Ben jij je houvast kwijt in je leven?
Ga je dolend rond op zoek naar …?
Zijn alle zekerheden weggevallen?
Zie op Hem die onveranderlijk is en daardoor door en door betrouwbaar.
Maak Hem tot het vaste fundament van je leven, en je zult voor altijd, net als de Psalmist, een toevlucht hebben in nood.